Θέλουν να ξαναψηφίσουμε; (του Αντώνη Φουρλή)

Αμέσως μετά την επίσκεψη του Πετσάλνικου στο Προεδρικό Μέγαρο (13:00) όπου θα παραδώσει στον Παπούλια ένα φάκελο με τη νέα σύνθεση της Βουλής, η Προεδρία θα καλέσει τον Σαμαρά (15:00 ορίστηκε το ραντεβού) να παραλάβει την πρώτη διερευνητική εντολή. Ένα πρώτο ζήτημα (αλλά όχι το σημαντικότερο) είναι αν ο αρχηγός της ΝΔ θα επιμείνει να είναι εκείνος που πρέπει να αναλάβει την πρωθυπουργία, εφόσον βρεθούν κόμματα πρόθυμα να στηρίξουν ή να δώσουν ψήφο ανοχής σε ένα κυβερνητικό σχήμα με κεντρικό παίκτη τη ΝΔ. Σκόπιμα επιλέγω τον πληθυντικό. Είναι πασιφανές, ότι αποκλείεται να δούμε μία κυβέρνηση – μόνο με τη στήριξη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Από την ώρα που βγήκαν ο ένας μετά τον άλλο οι Σαμαράς, Τσίπρας, Βενιζέλος, Κουβέλης και άνοιξαν δημοσίως την συζήτηση περί σχηματισμού κυβέρνησης παρουσιάζοντας έκαστος με ανελαστικούς όρους την δική του εκδοχή (που σε κάθε περίπτωση διαφέρει σημαντικά από όλες τις υπόλοιπες), τα πράγματα στριμώχνονται. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα ήθελαν να σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά όχι χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν τον αφήσουν πάλι έξω «να αλωνίζει», τότε στις επόμενες εκλογές φοβούνται ότι είναι πιθανό να μην πιάνουν τον Τσίπρα ούτε με το λάσο.

Από την άλλη, ο Τσίπρας αισθάνεται τώρα καβάλα στο άλογο. Ηγείται ενός κόμματος που ουδέποτε κυβέρνησε και δεν δείχνει καμία διάθεση να μπει στη διαδικασία, αναλαμβάνοντας να καθίσει από βδομάδα στο ίδιο τραπέζι με τους Τροϊκανούς. Γιατί ωραία είναι να αγορεύεις περί αριστερής κυβέρνησης, αλλά αν είναι να γίνεις κυβερνητικός εταίρος, τότε γνωρίζεις εκ των προτέρων πως θα βάλεις νερό στο κρασί σου και θα ξεχάσεις το αντιμνημονιακό «πάρτι».

Στα δημοσιογραφικά γραφεία όλη τη νύχτα κυκλοφορούσε ένα, όλο κι όλο, σενάριο:

Ο Σαμαράς λέει «ελάτε να επιχειρήσουμε μαζί μία επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου». Μόνο που όλοι ξέρουν πως οι πιθανότητες να περάσει το αίτημα, αντιστοιχούν στο να ξαναπάρει η Ελλάδα το EURO το ερχόμενο καλοκαίρι, όπως το 2004...

Ο Βενιζέλος θα πει, ότι «το ΠΑΣΟΚ δίνει ψήφο ανοχής», αλλά μετά το εκλογικό πατατράκ θα είναι δεδομένο ότι η ανοχή δεν σημαίνει και αντοχή. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ δε θα ήταν και ο σταθερότερος πυλώνας για την όποια κυβέρνηση.

Ο Τσίπρας θα πει, «εγώ θέλω αριστερή κυβέρνηση». Το πλαίσιο που θα θέσει, όμως, θα είναι τόσο ασφυκτικό ώστε θα είναι ευκολότερο ο Αντώνης κι ο Βαγγέλης να κάνουν γύρο θριάμβου στο Σύνταγμα σηκώνοντας τον Αλέξη στους ώμους, παρά να διαλέξουν την κουρτίνα με την «αριστερή κυβέρνηση».

Ο Κουβέλης είπε ήδη ότι η ΔΗΜΑΡ δεν θα γίνει «αριστερό άλλοθι», παίζοντας εκ του ασφαλούς – εκτός κυβέρνησης.

Όλα αυτά μοιάζει να μας οδηγούν σε ένα υπέροχο “blame-game”, που θα αποκαλυφθεί πλήρως, όταν ένα εξίσου υπέροχο πρωινό οι Ευρωπαίοι θα μας αφήσουν στον τηλεφωνητή το μήνυμα «τέρμα τα δανεικά». Όπως διαπιστώνω στα πρωινά τηλεγραφήματα των ξένων πρακτορείων, ήδη προετοιμάζουν το ραβασάκι.

Οι αφελείς που νόμιζαν ότι ο Ολάντ θα γίνει Πρόεδρος της Γαλλίας για να αναλάβει ρόλο «προστάτη των αδυνάτων» της Ευρώπης, πολύ γρήγορα θα αντιληφθούν πόσο μακριά νυχτωμένοι βρίσκονται. Ο Ολάντ θα πιέσει τη Μέρκελ για να προστεθεί μία αναπτυξιακή διάσταση στο δημοσιονομικό σύμφωνο, αλλά ουδείς πρόκειται να κανακέψει τους στραπατσαρισμένους Έλληνες πολιτικούς, εάν στην Αθήνα επικρατήσει η ακυβερνησία και οι επαναστατικές ονειρώξεις - του τύπου «θα κάτσουμε κάτω τους Ευρωπαίους και θα τους θυμίσουμε ότι ο Λεωνίδας που είπε το μολών λαβέ είναι προ-προπάππος μας». Αν το επιχειρήσουμε, απλώς θα σπάσουμε τα μούτρα μας. Το πιθανότερο είναι να μας απαντήσουν ότι, με αυτά τα μυαλά, δεν πρόκειται να συνεχιστεί η δανειοδότηση.

Τότε, θα πρέπει να βγουν τα κόμματα και να εξηγήσουν γιατί πάμε σε στάση πληρωμών του δημοσίου, αλληλοκατηγορούμενα φυσικά για το ποιός έφταιξε περισσότερο που δεν σχηματίστηκε κυβέρνηση και άρα φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη.

Στο μεταξύ, λέει το ίδιο σενάριο, θα έχουν ήδη προκηρυχθεί οι επόμενες εκλογές και κάθε κόμμα θα φαντασιώνεται ότι θα κατατροπώσει τους αντιπάλους. Άλλοι θα ονειρεύονται την αυτοδυναμία και άλλοι να γίνουν πρώτο κόμμα. Οι πολίτες αυτής της χώρας, ιδιαίτερα οι φτωχότεροι, θα βυθίζονται στην αγωνία και στο φόβο.

Φυσικά, μπορεί όλο αυτό το σενάριο να αποδειχθεί αέρας κοπανιστός, αν τα κόμματα (ή έστω, ορισμένα από αυτά) αποφασίσουν ότι προέχει το εθνικό συμφέρον, η διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας, η διάσωση της οικονομίας και ο σεβασμός στην λαϊκή ετυμηγορία που είναι εξαιρετικά ευανάγνωστη: ποσοστά που επιβάλουν κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί η χώρα καταρρέει και από σωτήρες χορτάσαμε.

Φυσικά, τα κόμματα (όλα) και οι πολιτικοί (όλοι) δεν αλλάζουν σε μία νύχτα και είναι ιδιαίτερα αμφίβολο, αν θα αλλάξουν σε ένα μήνα. Όμως, αν μας ξαναστείλουν στις κάλπες σε 5-6 εβδομάδες, ίσως διαπιστώσουν ότι τους ξεπέρασε η ζωή.

Πηγή:http://www.protagon.gr