Κάθε χρόνο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, έρχεται πάντα αυτή
η περίεργη στιγμή.
Είναι η ώρα που αποχαιρετάς τους συγγενείς και τους φίλους και επιστρέφεις στην όποια καθημερινότητά σου , ασχέτως ηλικίας, συνήθως μακριά από το πατρικό σου σπίτι και συνήθως μακριά από το μέρος που πέρασες όμορφα με τους φίλους σου κατά το θέρος.
Από τα φοιτητικά χρόνια είχε ξεκινήσει αυτό το βάρβαρο έθιμο, να αποχαιρετάς δηλαδή τους φίλους σου και να ανανεώνεις το ραντεβού μαζί τους σε κάποια φοιτητούπολη της χώρας. Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Αθήνα, Καλαμάτα, Βόλος, Κομοτηνή, ολόκληρη η Κρήτη και όπου αλλού. Γέλια, χαρά, μια ομαδική αγκαλιά γεμάτη χαζές γκριμάτσες και η αναμνηστική φωτογραφία με το τέλος της , περίφημης βραδιάς αφιερωμένης στο χωρισμό, ουζοκατάνυξης.
Αυτό τον αποχωρισμό κάποιοι τον είπαν παγκοσμιοποίηση και ελεύθερη διακίνηση εργατικού δυναμικού ή κάποιοι ντόπιοι το είπαν «Παραλάβαμε καμένη Γη, οι προηγούμενοι φταίνε». Πάντα οι προηγούμενοι... Ποτέ αυτοί, ποτέ εμείς.
Εμένα δε με νοιάζουν οι ευθύνες, με νοιάζει αυτό που σας έγραψα πιο πάνω, δηλαδή: «Ο χάρτης που μίσησα». Ένας χάρτης του πλανήτη με σημειωμένες πάνω τις χώρες που έχουν «στείλει» τους φίλους μου να φτιάξουν το μέλλον τους…
Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Ελβετία, Γερμανία, Ολλανδία, Σλοβακία, Ιταλία, Δανία, Αυστραλία και άλλες χώρες που θα προστεθούν σύντομα στη λίστα. Αυτή τη φορά οι λέξεις αυτές δεν είναι η λύση σε παιχνίδια γνώσεων που παίζουμε, δεν είναι απάντηση στο «που θες να ταξιδέψεις όταν μεγαλώσεις;» . Πίσω από κάθε χώρα , πίσω από κάθε κουκίδα υπάρχει ένα όνομα, υπάρχουν δεκάδες ιστορίες να σας εξιστορήσω, υπάρχουν ξενύχτια, παρεξηγήσεις, μα και άπειρες πλάκες.
Μου είπαν δε πειράζει, δε θα με λένε πλέον Παναγιώτη, αλλά θα έχω το τίτλο του project manager, θα με λένε assistant manager πλέον και με το καλό σε πέντε, σε δέκα χρόνια θα γίνω senior manager και μετά partner, θα έρχομαι κάθε δεκαπενταύγουστο πίσω, να έρχεσαι και εσύ έξω να με βλέπεις, θα μιλάμε στο skype άλλωστε με τη κάμερα, στο what's up, στο facebook, σε διάφορα άλλα μέχρι τότε άγνωστα ονόματα που εγκατέστησα στον υπολογιστή μου .
Μα αυτό δεν είναι οι φίλοι μου…
Μπορεί τα προϊόντα να είναι πλέον πιο φθηνά, να έχω «TFT»τηλεόραση και δύο υπολογιστές ελέω του «καταμερισμού της εργασίας», μπορεί να είμαι στη μεγάλη οικογένεια του ευρώ, μπορεί να έχω ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου, ιδεών (σίγουρα;;), μπορεί να αυξάνεται κάθε ημέρα το «έχειν» μου, αλλά δεν αυξάνεται το «είμαι» μου.
Το βράδυ πριν κοιμηθείς και αφού κλείσεις το skype, το μόνο που σου μένει είναι πως και αυτό το φεγγάρι θα το δεις χωρίς τους φίλους σου.
Ο χάρτης που μίσησα φτιάχτηκε από εμάς. Από την αδιαφορία και τις λάθος επιλογές μας.
Ναι, τις λάθος επιλογές μας γιατί κάπου χάσαμε το δρόμο. Είπαμε να σπουδάσουμε, να γίνουμε ολοκληρωμένοι άνθρωποι, να προσφέρουμε στη κοινωνία… δε μας είπαν ποτέ να πάμε στα πέντε σημεία του ορίζοντα, χωμένοι κάτω από λογιστικά βιβλία και να τα λέμε πίσω από μια κάμερα…
Το κάνανε οι παππούδες μας θα μας πεις, γιατί όχι και εμείς… Υποχρέωση κάθε γενιάς είναι να πάρεις καλύτερες αποφάσεις από τη προηγούμενη. Ας το κάνουμε… για τους φίλους μας.
"Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου, γιατί δε τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή"
Είναι η ώρα που αποχαιρετάς τους συγγενείς και τους φίλους και επιστρέφεις στην όποια καθημερινότητά σου , ασχέτως ηλικίας, συνήθως μακριά από το πατρικό σου σπίτι και συνήθως μακριά από το μέρος που πέρασες όμορφα με τους φίλους σου κατά το θέρος.
Από τα φοιτητικά χρόνια είχε ξεκινήσει αυτό το βάρβαρο έθιμο, να αποχαιρετάς δηλαδή τους φίλους σου και να ανανεώνεις το ραντεβού μαζί τους σε κάποια φοιτητούπολη της χώρας. Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Αθήνα, Καλαμάτα, Βόλος, Κομοτηνή, ολόκληρη η Κρήτη και όπου αλλού. Γέλια, χαρά, μια ομαδική αγκαλιά γεμάτη χαζές γκριμάτσες και η αναμνηστική φωτογραφία με το τέλος της , περίφημης βραδιάς αφιερωμένης στο χωρισμό, ουζοκατάνυξης.
Αυτό τον αποχωρισμό κάποιοι τον είπαν παγκοσμιοποίηση και ελεύθερη διακίνηση εργατικού δυναμικού ή κάποιοι ντόπιοι το είπαν «Παραλάβαμε καμένη Γη, οι προηγούμενοι φταίνε». Πάντα οι προηγούμενοι... Ποτέ αυτοί, ποτέ εμείς.
Εμένα δε με νοιάζουν οι ευθύνες, με νοιάζει αυτό που σας έγραψα πιο πάνω, δηλαδή: «Ο χάρτης που μίσησα». Ένας χάρτης του πλανήτη με σημειωμένες πάνω τις χώρες που έχουν «στείλει» τους φίλους μου να φτιάξουν το μέλλον τους…
Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Ελβετία, Γερμανία, Ολλανδία, Σλοβακία, Ιταλία, Δανία, Αυστραλία και άλλες χώρες που θα προστεθούν σύντομα στη λίστα. Αυτή τη φορά οι λέξεις αυτές δεν είναι η λύση σε παιχνίδια γνώσεων που παίζουμε, δεν είναι απάντηση στο «που θες να ταξιδέψεις όταν μεγαλώσεις;» . Πίσω από κάθε χώρα , πίσω από κάθε κουκίδα υπάρχει ένα όνομα, υπάρχουν δεκάδες ιστορίες να σας εξιστορήσω, υπάρχουν ξενύχτια, παρεξηγήσεις, μα και άπειρες πλάκες.
Μου είπαν δε πειράζει, δε θα με λένε πλέον Παναγιώτη, αλλά θα έχω το τίτλο του project manager, θα με λένε assistant manager πλέον και με το καλό σε πέντε, σε δέκα χρόνια θα γίνω senior manager και μετά partner, θα έρχομαι κάθε δεκαπενταύγουστο πίσω, να έρχεσαι και εσύ έξω να με βλέπεις, θα μιλάμε στο skype άλλωστε με τη κάμερα, στο what's up, στο facebook, σε διάφορα άλλα μέχρι τότε άγνωστα ονόματα που εγκατέστησα στον υπολογιστή μου .
Μα αυτό δεν είναι οι φίλοι μου…
Μπορεί τα προϊόντα να είναι πλέον πιο φθηνά, να έχω «TFT»τηλεόραση και δύο υπολογιστές ελέω του «καταμερισμού της εργασίας», μπορεί να είμαι στη μεγάλη οικογένεια του ευρώ, μπορεί να έχω ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου, ιδεών (σίγουρα;;), μπορεί να αυξάνεται κάθε ημέρα το «έχειν» μου, αλλά δεν αυξάνεται το «είμαι» μου.
Το βράδυ πριν κοιμηθείς και αφού κλείσεις το skype, το μόνο που σου μένει είναι πως και αυτό το φεγγάρι θα το δεις χωρίς τους φίλους σου.
Ο χάρτης που μίσησα φτιάχτηκε από εμάς. Από την αδιαφορία και τις λάθος επιλογές μας.
Ναι, τις λάθος επιλογές μας γιατί κάπου χάσαμε το δρόμο. Είπαμε να σπουδάσουμε, να γίνουμε ολοκληρωμένοι άνθρωποι, να προσφέρουμε στη κοινωνία… δε μας είπαν ποτέ να πάμε στα πέντε σημεία του ορίζοντα, χωμένοι κάτω από λογιστικά βιβλία και να τα λέμε πίσω από μια κάμερα…
Το κάνανε οι παππούδες μας θα μας πεις, γιατί όχι και εμείς… Υποχρέωση κάθε γενιάς είναι να πάρεις καλύτερες αποφάσεις από τη προηγούμενη. Ας το κάνουμε… για τους φίλους μας.
"Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου, γιατί δε τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή"
Νικόλαος Γ. Σαμπάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου