Κραυγή αγωνίας ή όρκος αναγέννησης;

Όσοι από εσάς διαβάζετε το άρθρο,το πιο πιθανόν είναι κάποια στιγμή στη διάρκεια της ημέρας, να πληροφορηθήκατε την είδηση, της διπλής αυτοκτονίας μιας ηλικιωμένης κυρίας και του γιου της στο κέντρο της Αθήνας. Το άρθρο μας θα μπορούσε σήμερα να τελειώνει εδώ, με αυτή τη πρώτη παράγραφο και όλα όσα νιώθουμε να εννοούνται. Έχοντας ένα πλάκωμα στο στήθος θα προσπαθήσουμε να προχωρήσουμε και να ενώσουμε ένα παζλ,ώστε στο τέλος,μαζί με εσάς να δώσουμε έναν όρκο.

Συνεδρίασαν σήμερα οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο ανακοινωθέν διαβάσαμε ότι για μια ακόμη φορά δε κατάφεραν να βγάλουν συμπεράσματα και να πάρουν χρήσιμες αποφάσεις, εκδήλωσαν όμως ξανά,τη στήριξή τους στην Ελλάδα... Μια μέρα πριν, κάποιοι δολοφόνησαν στη Πάτρα έναν συμπολίτη μας άνευ αιτίας, έπειτα αυτόκλητοι φρουροί της κοινωνίας μας πήραν το νόμο στα χέρια τους με σκηνές βίας σε όλη τη πόλη. Προσπαθώντας να αλλάξουμε θέμα,η θύμησή μας επίμονα,μας πάει και λίγο πιο πίσω, στη δολοφονία ενός περιπτερά για 30 €, στη δολοφονία συμπολίτη μας για μια βιντεοκάμερα,στη δολοφονία τεσσάρων ανθρώπων μέσα σε μια τράπεζα κάποια πρωτομαγιά και..κάπου εδώ επιτρέψτε μας να σταματήσουμε την αναδρομή γιατί αυτές οι γραμμές στάζουν αίμα και θλίψη.
Υπάρχουν στιγμές που οι αθλητές στους αγώνες κολύμβησης ανοιχτής θαλάσσης, πρέπει να κάνουν κάτι σημαντικό. Οφείλουν να βγάλουν το κεφάλι τους έξω από το νερό και να προσανατολιστούν,για να επιβεβαιώσουν ότι ο αγώνας τους δε γίνεται εις μάτην και ας έχει αυτό σαν αποτέλεσμα να χάσουν λίγα δευτερόλεπτα στο δρόμο προς τη διεκδίκηση της πρωτιάς. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στο έσχατο σημείο αποσύνθεσής της και έχει φτάσει η ώρα που πρέπει όλοι μαζί να σταματήσουμε και να δούμε αν αυτό που υπάρχει γύρω μας είναι αυτό που θέλουμε να παραδώσουμε στους επόμενους. Με συγχωρείτε πολύ αλλά εγώ δε θέλω να ζω δίπλα από ομαδικές αυτοκτονίες οικογενειών,νέων,ηλικιωμένων και υπερχρεωμένων εργαζόμενων και να μη με αγγίζουν γιατί δε πρόκειται για συγγενείς μου.
Συχνά πυκνά λέμε πως στη κατάσταση αυτή μας οδήγησαν οι "κακοί" πολιτικοί,οι "κακοί" Γερμανοί,οι "κακοί" κερδοσκόποι που ήρθαν να κλέψουν τη γη και το ύδωρ της Ελλάδας και τώρα πρόσφατα οι "κακοί" μετανάστες. Δε σε είδα όμως να λες πόσο "κακοί" πολίτες είμαστε εμείς,ναι,εμείς που εκλέγουμε να μας αντιπροσωπεύουν ποδοσφαιριστές που δε ξέρουν καλά καλά να μιλάνε ελληνικά,ηθοποιοί που δε ξέρουν τι θα πει Συνθήκη του Μάαστριχτ και εμείς που εκλέγουμε Υπουργούς Παιδείας που λένε ότι στη Σμύρνη η σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων και Ελλήνων μπορεί να περιγραφεί με την ίδια λέξη που χρησιμοποιούμε όταν είμαστε στο μετρό εν ώρα αιχμής.
 Σε είδα όμως να αλλάζεις κανάλι όταν οι "κακοί" δημοσιογράφοι έλεγαν πως πίσω από την επίθεση στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και το Πακιστάν και τη Λιβύη και τη Σερβία ήταν ένας επεκτατικός πόλεμος συμφερόντων και όχι ανθρωπιστικοί πόλεμοι,για να μη "ψυχοπλακωθείς" και απόψε,όπως έλεγες.Τώρα όμως που έφτασε σκοτομήνιος νύχτα είσαι μόνος και αυτοί οι μακρινοί τόποι..έγιναν η γειτονιά σου.
Ο Martin Niemol (και όχι ο Μπρεχτ) είχε γράψει:
"Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές,αλλά δε μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.Έπειτα ήρθαν για τους Εβραίους,μα και πάλι δε μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.Μετά ήρθαν για τους καθολικούς,αλλά ήμουν προτεστάντης και πάλι δε μίλησα.Στο τέλος ήρθαν για εμένα,μα τότε δεν είχε απομείνει κανείς να μιλήσει για κανέναν"
Αν σήμερα καταλάβουμε πως πρέπει να αλλάξουμε, τότε το μέλλον,αν και φουρτουνιασμένο,θα έχει ένα βραβείο και μια υστεροφημία από τις επόμενες γενιές,αλλιώς μας περιμένει ένας αργός θάνατος στο μέσο τους πελάγους,γιατί "...γενιά που πουλάει τα παιδιά της για να καλύψει τις πομπές της,τα λάθη και τις επιλογές της δεν αξίζει το κόπο να υπάρχει.Όλες οι γενιές έμειναν στην ιστορία γιατί ΄δώσαν ακόμα και τη ζωή τους για τα νιάτα,ακόμα και όταν δε μπορούσανε." που είχε ακουστεί κάποτε από τα έδρανα της Βουλής.
Θα κλείσουμε όπως ακριβώς ξεκινήσαμε,στην Ελλάδα του 2012 οι αυτοκτονίες έχουν μπει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και όσο πιο πολλά διαβάζουμε,τόσο πιο πολύ απελπιζόμαστε,θυμώνουμε μα και πεισμώνουμε. Άνθρωποι περήφανοι που δε θέλησαν να ζητιανέψουν,δεν άντεξαν να κλέψουν κάτι που δε τους ανήκει και που θέλησαν με το τρόπο αυτό να δώσουν τέλος στο δράμα τους. Ας γίνουν αυτές οι,επιτρέψτε μας τον όρο,"θυσίες" εφαλτήριο για έναν όρκο,ας γίνουν οι φωνές που θα στοιχειώνουν τα ονείρατά μας και τα ονείρατά τους. Τα δικά μας, σα μια αποτυχία που έρχεται να ατσαλώσει τη θέλησή σου,έρχεται ένας πόνος στο πόδι να σε κάνει να σφίξεις τα δόντια και εκεί που αμφέβαλες αν θα τερματίσεις,σαν ηλεκτροσόκ σε κάνει να βρεις σθένος και να φτάσεις πρώτος.Οφείλουμε όμως και μετά από ένα τόσο μεγάλο σε έκταση κείμενο αυτοκριτικής να κλείσουμε με τον δεύτερο σκέλος του όρκου μας,τα ονείρατα των άλλων. Αυτοί που μας οδήγησαν με δόλο στο σημείο αυτό,αυτοί που συνεργάστηκαν για να ζημιώσουν τη χώρα μας,οι διευθυντές της Τραπέζης της Ελλάδος που αποφάσισαν το Τ+3 να μετατραπεί σε Τ+10 και να κερδίζουν κάποιοι δις στη πλάτη μας,πρέπει να ξέρουν το εξής: Οι αυτοκτονίες και η απελπισία που έσπειραν θα θερίσει δικαιοσύνη και ένα αύριο που αυτούς θα τους αποκλείσει.

"Όλα μου τα ινδάλματα(Σωκράτης,Ιωάννης Συκουτρής,Λιαντίνης,Περικλής Γιαννόπουλος κτλ κτλ) αυτοκτόνησαν όταν είδαν πως δε θα μπορούσαν να αλλάξουν προς το καλό τη κοινωνία.Χρέος μου είναι ή να αλλάξω ινδάλματα και να τα ψωνίζω από τη τηλεόραση,ή να αλλάξω τη κοινωνία,με πρώτον εμένα"