Είναι μια νύχτα σαν όλες τις άλλες το τελευταίο καιρό, σκοτεινή, έντονη μα και τόσο σιωπηλή. Μια ψυχή που προσπαθεί να ηρεμήσει και η καρδιά που δε σε αφήνει να κοιμηθείς.
Απόψε δεν είσαι μόνος, μαζί σου ξαγρυπνά μια ολόκληρη χώρα. Το αύριο όταν θα ξυπνήσεις δε ξέρεις πως θα φαντάζει. Κοιτάς δίπλα το γιο σου, δε φοβάσαι για εσένα όσο για εκείνον. Η σκέψη ανασύρει συνεχώς από τη μνήμη σου τα λόγια των πολιτικών αρχηγών λίγη ώρα νωρίτερα: "Συμφωνίες, Διαπραγματεύσεις, Ανταλλάγματα..."
Τα ίδια παζάρια των Φράγκων πριν πέσει η Πόλη..
Το αίμα παγωμένο ώρα πολύ, μα εσύ δε θες να βγει ο Ήλιος, να μη ξημερώσει και όλα όσα σε μεγάλωσαν χαθούν. Το γλυκό χαμόγελο της Γιαγιάς σου ξεθωριάζει, το άρωμα του αναμένου κούτσουρου της Ελιάς στο πατρικό σου, το γαλάζιο της Ελλάδας, όλα στο μυαλό σου χάνονται..
Δε ξέρεις πως θα κάνεις τη νύχτα να αιχμαλωτίσει το άρμα του Απόλλωνα με τον Ήλιο, το μόνο που ξέρεις είναι πως η καρδιά σου θα σπάσει. Αυτό το βράδυ οι ψίθυροί σου ενώνονται με τις κραυγές χιλιάδων προγόνων σου που χάθηκαν για Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισότητα, που χάθηκαν για να μπορεί η αυριανή..να ξημερώσει για εσένα.
Οι πρώτες αχτίδες φωτός σε βρίσκουν διπλωμένο, λευκό, να τουρτουρίζεις. Λίγα μέτρα πέρα από το κέντρο της Αθήνας στέκει ένα άγαλμα-φρουρός. Κάθε μέρα έχει καθήκον να σου υποδεικνύει το χρέος σου. Σου δείχνει μια πλατεία, πλατεία Συντάγματος.
Γέρο σχώρα με!!!!
Απόψε σε βεβήλωσαν.
Απόψε σε δολοφόνησαν ξανά και εγώ μονάχα χάζευα στις ειδήσεις...
Θυμάμαι μονάχα το διαπεραστικό σου βλέμμα στιγμές πριν σωριαστείς, το ρίγος που ένιωσα και τα λόγια που ψέλλισες:
"Μην αφήσεις αυτούς που τρώνε το μέλλον σου να χορτάσουν."
"Μη τολμήσεις να ξανακοιτάξεις το άγαλμά μου στα μάτια και να χαμηλώσεις το βλέμμα από ντροπή. Κάνε με να νιώσω πως όταν πέθαινα, πρόλαβα και έσπειρα νέους, πιο γενναίους Κολοκοτρώνηδες..."
Νίκος Σαμπάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου