Ποιοι στήνουν μυστικά το σχέδιο GREXIT

Ένας άγριος τζόγος παίζεται σε διεθνές επίπεδο με το ελληνικό πρόβλημα και το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας. Παιχνί­δια στρατηγικής μαζί με ένα κερ­δοσκοπικό όργιο συνθέτουν το ελληνικό δράμα, μιας χώρας που έγινε πειραματόζωο των αγορών αλλά και όχημα για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε Αμερική και Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μεγάλοι πρωταγωνιστές στο παι­χνίδι που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα -άλλωστε κανείς δεν επιθυμεί να λήξει σύντομα γιατί τα κοράκια των αγορών θησαυρίζουν καθημερινά, διαμορφώνο­ντας με βάση τις εξελίξεις στην Ελλάδα ισοτιμίες ανάμεσα σε ευρώ και δολάριο επιτόκια δανεισμού για πολλές χώρες και κόλπα με τα παράγωγα- είναι η ηγέτης της ευρωπαϊκής υπερδύναμης Άνγκελα Μέρ­κελ και ο αρχηγός ενός μικρού κόμματος στην Ελλάδα που έκανε την έκπληξη στις πρόσφατες εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας. Ποιος θα πατήσει πρώτος το κουμπί για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, διε­ρωτάται ο Economist, η Άνγκελα ή ο Αλέ­ξης. Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει και τρελαίνεται στην κυριολεξία. Το ερώ­τημα που τίθεται είναι πώς είναι δυνατόν ο διεθνής Τύπος να εξισώνει μια ηγέτη του ισχυρότερου ευρωπαϊκού κράτους με τον αρχηγό ενός μικρού κόμματος από διάφο­ρες συνιστώσες.

Ποιο είναι το ειδικό βάρος της Μέρκελ και ποιο του Αλέξη Τσίπρα; Είναι δυνατόν να πέφτει η Wall Street επειδή ο Λαφαζάνης δήλωσε ότι θα κρατικοποιήσει τις τράπεζες στην Ελλάδα ή να καταρρέει το ευρώ γιατί ο Τσίπρας είπε ότι θα καταγγείλει το μνημόνιο; Όλα αυτά που ήταν σενάρια επιστημονικής φαντασίας πριν από λίγο, τώρα αποτελούν πραγματικότητα γιατί κάποιοι επιδιώκουν να παίζουν το παιχνίδι με αυτούς τους κανό­νες. Η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί τον Τσίπρα για να επιβάλλει τις δικές της λύσεις στο ευρωπαϊκό πρόβλημα. Το Λονδίνο βρίσκει την ευκαιρία μέσα από τη μπαχαλοποίηση της Ελλάδας να πραγματοποιήσει το μεγάλο του στρατηγικό στόχο, που δεν είναι άλλος από τη διάλυση του ευρώ. Οι ακραίοι συ­ντηρητικοί στη Γερμανία, όπως ο Σόιμπλε, για δικούς τους λόγους, επιδιώκουν να πε­τάξουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Οι κερδοσκόποι στο Σίτι βολεύονται γιατί θη­σαυρίζουν από τα παράγωγα και γι’ αυτό παίζουν ανοιχτά υπέρ της μπαχαλοποίησης της Ελλάδας.

Αλλά οι μεγάλοι κερδισμένοι από το ελληνικό δράμα είναι οι λεγόμενες αγορές, που κατάφεραν να εκτινάξουν στα ύψη τα επιτόκια στις περισσότερες ευρω­παϊκές χώρες με πρόσχημα την Ελλάδα. Οι δυνάμεις που επιδιώκουν με κάθε τρόπο το μπάχαλο στην Ελλάδα είναι υπαρκτές και πανίσχυρες. Είναι αυτές που επιχείρησαν και κατόρθωσαν να απαξιώσουν το ελληνι­κό πολιτικό σύστημα όταν εκβίασαν να υπογράψουν το μνημόνιο και οι ηγέτες των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Γνώ­ριζαν πολύ καλά ότι η κίνηση αυτή δεν είχε πρακτικά κανένα αποτέλεσμα και το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να κα­τακερματίσει το τραυματισμένο, έτσι κι αλλιώς, πολιτικό σύστημα και να απαξι­ώσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Κάποιοι έπαιξαν και συνεχίζουν να παί­ζουν με τη χώρα. Είναι αυτοί που ανέλα­βαν εργολαβικά την προβολή του Αλέξη Τσίπρα από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης που συνδέονται με τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Είναι αυτοί που με τις δη­λώσεις τους πριν από τις εκλογές εξόργι­σαν τους Έλληνες και τους έστειλαν στα άκρα. Είναι αυτοί που προεξοφλούν ότι η Ελλάδα σύντομα θα γίνει Βόρεια Κο­ρέα, αγνοώντας επιδεικτικά τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλή­νων να παραμείνουν στο ευρώ και στην Ευρωζώνη. Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας είναι το όχημα και το πρόσχημα για να συνεχιστεί η κρίση στην Ελλάδα. Και η ευθύνη γι’ αυτό βαραίνει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που έπρεπε να είχε κινητοποιηθεί για να διαμορφώσει μια ισχυρή πλειοψηφία ικανή να κρατήσει ζωντανή την Ελλάδα στη μεγάλη ευρω­παϊκή οικογένεια και να αφαιρέσει κάθε άλλοθι απ’ όλους εκείνους που θέλουν τη χώρα μας στον Καιάδα.

Ακόμα και στο παραπέντε οι πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν μια ευρωπαϊκή Ελλάδα, θα πρέπει να κινητοποιηθούν. Το ίδιο και ο λαός, γιατί αυτός είναι που αποφασίζει. Αν την επόμενη Κυριακή η χώρα δεν έχει μία ισχυρή κυβέρνηση βασισμένη σε ένα πραγματικό πλειοψηφικό ρεύμα, είναι καταδικασμένη και θα συρθεί άμε­σα στην πτώχευση. Μια τέτοια εξέλιξη ονειρεύονται οι ξένοι κερδοσκόποι, αλλά και το λόμπι της δραχμής στη χώρα μας, το οποίο δυστυχώς γίνεται ισχυρό γιατί εμείς οι πολίτες δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.

To απόρρητο σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ 

Η «Ισοτιμία» σας παρουσιάζει την τεχνική διαδικασία που αναμένεται να ακολουθηθεί, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα ξεπεραστούν όποια νομικά προβλήματα προκύψουν, σχετικά με την περίπτωση εξόδου μιας χώρας από την Ευρωζώνη.

ΑΝΑΛΥΣΗ 
Πάνος Παναγιώτου, 
Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής, 
Διευθυντής GSTA Ltd, WTAEC Ltd

Ισχυροποιείται κάθε μέρα η αίσθη­ση πως ο «σκληρός πυρήνας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγκλίνει στην αποπομπή της χώρας μας από το ευρώ, στην περίπτωση που η νέα ελλη­νική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν τηρήσει τους συμφωνηθέ­ντες όρους της τελευταίας δα­νειακής σύμβασης. Η «Ισοτιμία» σας παρουσιάζει βήμα-βήμα την τεχνική διαδικασία που αναμέ­νεται να ακολουθηθεί, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα ξεπε­ραστούν μια σειρά από νομικά προβλήματα, που έχουν να κά­νουν κυρίως με την ανυπαρξία κοινοτικής νομοθεσίας σχετικά με την περίπτωση εξόδου μιας χώρας από την Ευρωζώνη.

Άρνηση εφαρμογής των όρων του 1ου και 2ου πακέτου στήριξης: 

Η άρνηση από την Ελλάδα, και όχι η αδυναμία εφαρμογής των όρων των πακέτων στήριξης, θα αποτελούσε το πρώτο βήμα προς μια έξοδο από την Ευρωζώνη. Οι όροι που τίθενται στην Ελλάδα είναι σε τέτοιο βαθμό σκληροί, που η αποτυχία πιστής εφαρμογής τους, τουλάχιστον σε ένα βαθμό, θεωρείται δεδομένη τόσο από την τρόικα όσο και από τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε. Και, φυσικά, από την ίδια. Έτσι, μια απλή μερική αποτυχία υλοποίησης των δεσμεύσεων της Ελλά­δας κατά πάσα πιθανότητα δεν θα απο­τελέσει λόγο αρκετό για να υποχρεωθεί σε έξοδο από την Ευρωζώνη.

Τόσο για νομικούς, όσο και για πο­λιτικούς, νομισματικούς και οικονομι­κούς λόγους, μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα πρέπει να δικαι­ολογηθεί από την πλευρά της Ε.Ε. ως αποτέλεσμα της μονομερούς απόφασης της Ελλάδας για αποχώρηση, παρά την προσπάθεια της τρόικας για το αντίθετο. Η εγκατάλειψη του ευρώ θα πρέπει να φανεί πως γίνεται εθελοντικά, ασχέτως αν αυτό ισχύει ή όχι. Ας μη λησμονού­με ότι ως εθελοντική προτάσσεται και η διαδικασία αναδιάρθρωσης του ελ­ληνικού χρέους, αλλά στην πράξη δεν είναι. Η Ε.Ε. θα έπρεπε να ωθήσει την Ελλάδα στα όριά της, ζητώντας συνεχώς τη λήψη νέων μέτρων και παράλληλα να υποδείξει «διακριτικά» μία σειρά πλεο­νεκτημάτων που θα είχε η έξοδός της από το ευρώ και η παραμονή της μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Διακοπή παροχής ρευστότητας στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα από την ΕΚΤ: 

Αν η Ελλάδα φτάσει στο σημείο να αρνηθεί την εφαρμογή των μέτρων που θα της ζητηθούν, τότε το βάρος θα πέ­σει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία μπορεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο σταματώντας τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών μέσα από το Ευρωσύστημα.

Διακοπή παροχής δανείων από την τρόικα: 

Ευρωπαϊκή Ένωση και Διεθνές Νο­μισματικό Ταμείο θα διακόψουν την παροχή δανείων, αφήνοντας τη χώρα να πτωχεύσει και αναγκάζοντάς τη να ζητήσει η ίδια την αποχώρησή της από το κοινό νόμισμα.

Το δημόσιο χρέος θα παραμείνει σε ευρώ: 

Δεδομένου ότι η συμφωνία για το PSI συμπεριλαμβάνει τον απαράβατο όρο της υπαγωγής των νέων ομολό­γων που θα αντικαταστήσουν τα παλιά στο Αγγλικό Δίκαιο, μετά την ολοκλή­ρωσή της και αφού πραγματοποιηθεί και η ανακύκλωση των ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ μέσω του EFSF και των Κεντρικών Τραπεζών του Ευρωσυστή­ματος, σχεδόν το 100% του ελληνικού χρέους θα υπάγεται στο Αγγλικό Δίκαιο. Έτσι, ακόμη και με την αποβολή της Ελ­λάδας από το ευρώ, το χρέος της δεν θα μπορεί να μετατραπεί σε δραχμές και η χώρα θα μείνει εκτεθειμένη απέ­ναντι σε επίσημους και ιδιώτες δανει­στές. Ακόμη και σε αυτή την περίπτω­ση, ωστόσο, υπάρχουν νομικές επιλογές για την Ελλάδα, ώστε να επιδιώξει την αποπληρωμή του χρέους σε δραχμές ή τη μερική ή πλήρη διαγραφή του. Αλλά οι δυσκολίες που θα προκύψουν και οι συνέπειες που θα υπάρξουν θα είναι πολλές και επώδυνες.

Εταιρικό, ιδιωτικό χρέος και οφει­λές Ελλήνων προς ξένους: 

Οι υπαγόμενες σε ελληνικό Δίκαιο υποχρεώσεις ελληνικών εταιρειών και ιδιωτών προς ξένους πιστωτές θα μετα­τραπούν στο νέο εθνικό νόμισμα. Λύση υπάρχει ακόμη και για τις υπαγόμενες σε διεθνές δίκαιο υποχρεώσεις, η οποία για τις εταιρείες συνδέεται με την κήρυ­ξη πτώχευσης αμέσως μετά την έξοδο από το ευρώ και για τους ιδιώτες με την άρνηση πληρωμής λόγω αδυναμίας.

Κατεπείγουσα ψήφιση μιας σειράς νόμων από το ελληνικό κοινοβούλιο:

Την επομένη της απόφασης για έξο­δο από το ευρώ, η Ελλάδα θα ψηφίσει ένα νέο νομισματικό νόμο με κατεπεί­γουσες διαδικασίες, ορίζοντας μία ισοτι­μία ένα προς ένα της νέας δραχμής με το ευρώ. Στη συνέχεια, θα προχωρήσει στην ψήφιση μιας σειράς νόμων όπως περιγράφηκαν νωρίτερα, ρυθμίζοντας μεταξύ άλλων την πληρωμή των δανεί­ων, των υποχρεώσεων ιδιωτών και κρά­τους στη νέα δραχμή, το πάγωμα των λογαριασμών, τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων. Η μετατροπή θα ισχύ­σει για κάθε υποχρέωση που υπάγεται στο ελληνικό Δίκαιο. Για παράδειγμα, ένα στεγαστικό ή καταναλωτικό δάνειο σε ευρώ θα μετατραπεί σε δραχμές.

Πιθανές δύο διαφορετικές ισοτιμί­ες για τη νέα δραχμή: 

Σύμφωνα με μελέτη της Citi, η Ελ­λάδα θα μπορούσε να υιοθετήσει δύο επίσημες ισοτιμίες για τη νέα δραχμή, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ανα­τολική Γερμανίας μετά την επανένωσή της με τη Δυτική το 1990, όταν υιοθε­τήθηκε μία ισοτιμία 1 προς 1 με το μάρ­κο για την πληρωμή μισθών, συντάξεων και τη μετατροπή των χρημάτων στους τραπεζικούς λογαριασμούς μέχρι του ύψους των 4.000 μάρκων κατ’ άτομο και μία άλλη ισοτιμία 2 προς 1,15 για τις χρηματοοικονομικές υποχρεώσεις, όπως επιχειρηματικά και στεγαστικά δά­νεια και τα χρήματα σε λογαριασμούς πάνω από το ποσό των 4.000 μάρκων (τα πρώτα 4.000 μάρκα μετατράπηκαν με ισοτιμία 1 προς 1).

Οι ισοτιμίες αυτές θα αλλοιωθούν αμέσως μετά την υιοθέτησή τους σε μία ανεπίσημη αλλά οργανωμένη αγορά συναλλαγματικών ισοτιμιών με τα υπό­λοιπα νομίσματα του κόσμου.

Μέτρα ελέγχου της κίνησης κε­φαλαίων: 

Τα μέτρα ελέγχου της κίνησης κε­φαλαίων σε περίπτωση ελληνικής εξό­δου από το ευρώ αναμένεται να είναι σκληρά, όπως συνέβη και σε άλλες πε­ριπτώσεις πτώχευσης όπως στην Αργε­ντινή και τη Ρωσία. Η Ελλάδα θα χρη­σιμοποιήσει τα άρθρα 46, 347, 348 και 352 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για να δικαιολογήσει την επιβολή των μέ­τρων, σύμφωνα με τα οποία κάτω από έκτακτες και αδύνατο να προβλεφθούν συνθήκες και υπό την απειλή σοβαρών εσωτερικών διαταραχών το κράτος μπο­ρεί να επιβάλει ελέγχους στη ροή των κεφαλαίων.

Αυτές θα πάρουν τη μορφή που περι­γράφηκε παραπάνω στη σχετική ενότητα για την έξοδο μιας χώρας από το ευρώ.

Πάγωμα λογαριασμών Ελλήνων καταθετών μόνο στην Ελλάδα ή και στην Ε.Ε.;

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω στη σχετική ενότητα, μετά από έξοδο από το ευρώ θα υπάρξει πάγωμα των τραπεζικών λογαριασμών. Αυτό θα γίνει και στην Ελλάδα όπου, ωστόσο, κάποιοι νομικοί υποστηρίζουν ότι, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2, η Ελλά­δα θα πιεστεί να παγώσει τους τραπεζι­κούς λογαριασμούς όλων των Ελλήνων πολιτών εντός της Ευρωζώνης και όχι μόνο εντός της χώρας.

Υπό αυτήν την ερμηνεία, η Ελλάδα θα απαιτήσει από τις υπόλοιπες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης τα στοιχεία των καταθετών που έχουν ελληνική υπηκο­ότητα και αν είναι και κάτοικοι Ελλά­δας, θα προχωρήσει στο πάγωμα των λογαριασμών τους.

Δεν υπάρχει σχετική βιβλιογραφία ή μελέτες ως προς τη συγκεκριμένη δυ­νατότητα της Ελλάδας, αλλά όσα ανα­φέρονται σε αυτή την παράγραφο απο­τελούν εκτιμήσεις νομικών.

Πάγωμα λογαριασμών Ελλήνων κα­ταθετών και εκτός Ε.Ε.; 

Είναι σχεδόν αδύνατο, με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, και μάλλον απίθα­νο να υπάρξει δυνατότητα της ελληνι­κής κυβέρνησης ή να ασκηθεί πίεση σε αυτήν για πάγωμα λογαριασμών Ελ­λήνων καταθετών σε χώρες εκτός της Ευρωζώνης και πόσο μάλλον εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, για παρά­δειγμα, λογαριασμοί στις ΗΠΑ ή στην Ελβετία, τον Καναδά κ.λπ. δεν θα μπο­ρούν να παγώσουν.

Υπάρχει κίνδυνος κατάσχεσης θυ­ρίδων;

Στην Ελλάδα έχει κυκλοφορήσει το σενάριο περί κατάσχεσης του περι­εχομένου των θυρίδων μετά από μια πτώχευση της χώρας. Αν η ελληνική κυβέρνηση φτάσει σε σημείο να κατα­σχέσει το περιεχόμενο που φυλάσσεται σε θυρίδες, τότε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μπορεί να κατασχέσει και άλλα περιουσιακά στοιχεία των ιδιωτών. Σε τέτοια περίπτωση, ωστόσο, θα πρέπει να φανταστούμε μια κατάσταση χαοτική, όπου το κράτος θα κατάσχει γενικότερα οτιδήποτε επιθυμεί. Το ερώτημα είναι τι θα κάνει με τα κατασχεθέντα περιουσιακά στοιχεία. Θα τα πουλήσει για να μειώσει το χρέος ή για να εξασφαλίσει ρευστότητα ή για να καταβάλει μισθούς και συντάξεις. Όπως είναι κατανοητό, τέτοιου είδους σενάρια στερούνται οπωσδήποτε επιχειρηματολογίας και νομικής βάσης.

Αυτό που μπορεί να συμβεί, ωστό­σο, είναι να κατασχεθεί το περιεχόμενο θυρίδων στην περίπτωση χρεών προς το Δημόσιο. Έτσι, αν μια κρατική πτώ­χευση ή μια έξοδος από το ευρώ οδη­γήσει σε αδυναμία καταβολής χρεών προς το Δημόσιο και το θέμα φτάσει στη δικαιοσύνη, τότε υπάρχει αυτή η πιθανότητα, αλλά πρόκειται για διαφο­ρετική περίπτωση.

Πιθανή η σύνδεση της νέας δραχ­μής με το δολάριο; 

Έχει διαδοθεί ένα σενάριο, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα θα εγκαταλείψει το ευρώ για να συνδεθεί με το δολά­ριο, με απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας ζώνης δολαρίου στα Βαλκάνια. Η επιλογή αυτή εξετάστηκε σε σχετική μελέτη του Strattfor. Ωστόσο, η εγκατάλειψη του ευρώ για την επιστροφή στη δραχμή θα συνεπάγεται την ανά­γκη οξείας υποτίμησης του νέου εθνι­κού νομίσματος και το πιθανότερο εί­ναι να εμποδίσει τα όποια σχέδια για άμεση σύνδεσή του με ένα άλλο νόμι­σμα, και εν προκειμένω το δολάριο. Η σύνδεση με ένα νόμισμα έχει κάποιες προϋποθέσεις. Η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει συναλλαγματικά αποθεματικά, ώστε να μπορεί να προστατεύσει τη νέα σταθερή ισοτιμία της με το δολάριο από επιθέσεις των αγορών, να αντέχει να συνδέσει τη νομισματική της πολιτική με αυτήν των ΗΠΑ κ.λπ.

Αν φτάσει η Ελλάδα να εγκαταλεί­ψει το ευρώ. ώστε να γεννηθεί η επι­λογή σύνδεσης της νέας δραχμής με το δολάριο, θα συνεπάγεται πως έχει πτωχεύσει και ότι έχει βρεθεί σε δρα­ματική οικονομική θέση. Το τελευταίο πράγμα που θα θέλει σε μια τέτοια πε­ρίπτωση θα είναι άλλη μία σύνδεση με ένα σκληρό νόμισμα.

Με προοπτική πολλών ετών, όμως, η σύνδεση με το δολάριο θα μπορούσε, αν κρινόταν επιθυμητό, να επιτευχθεί, με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσε να επιτευχθεί και η σύνδεση με το ευρώ ή οποιοδήποτε άλλο νόμισμα.

Ο παρασκηνιακός πόλεμος για την νομισματική κυριαρχία 

Οι ΗΠΑ ενισχύουν την απειλή διάσπασης του ευρώ, για να αναγκάζουν τη Γερμανία να αποδέχεται όλο και περισσότερο από το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό βάρος

Το 2012 μας έχει φέρει σε μία δραματι­κή κρίση της Ευρωζώνης που ταλανίζει πρωταρχικά όλες τις ‘φτωχές’ χώρες του Νότου, απειλώντας με διάσπαση το γαλ­λογερμανικό νομισματικό οικοδόμημα. Μετά από μία αρχή στη νέα χιλιετία, όπου το ευρώ έφτασε να γίνει το δεύτερο σημαντικότερο αποθεματικό διεθνές νόμισμα προσελκύοντας τρισεκατομμύρια σε κρατικό και ιδιωτικό επενδυτικό ενδιαφέρον στη νεοϊδρυθείσα ευρωπαϊκή αγορά ομολόγων και επιτρέποντας, μεταξύ άλλων, στη Γερμανία να χρηματοδοτεί με το χαμηλότερο δυνατό κόστος το υπό εξέλιξη πρότζεκτ της επανένωσής της (υπό ολοκλήρωση το 2020), ο στόχος της αντιμετώ­πισης της επεκτατικής νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ μέσω της αποκαθήλωσης του δολαρί­ου από το ρόλο του στο επίκεντρο του διεθνούς νομισματικού συστήματος έφτασε πιο κοντά από ποτέ το 2008.

Τότε, Γερμανία και Γαλλία, με τη στήριξη της ανασυγκροτημένης Ρωσίας και της αναδυόμενης υπερδύναμης, Κίνας, πέτυχαν την κατάθεση πρό­τασης από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την αλλαγή του διεθνούς νομισματικού στάτους κβο, με την αντικατάσταση του δολαρίου ως κύριου νομίσμα­τος του διεθνούς εμπορίου και των χρηματοοικο­νομικών συναλλαγών από ένα καλάθι νομισμάτων όπου το ευρώ θα διαδραμάτιζε αποφασιστικό ρόλο.

Μετά το Ιράκ, χώρες όπως το Ιράν, η Ρωσία, η Κίνα, η Βραζιλία, η Τουρκία κ.ά. ανακοίνωναν τα σχέδιά τους να προχωρήσουν στη διεξαγωγή του εμπορίου πετρελαίου και άλλων ειδών όχι πλέ­ον σε δολάριο αλλά σε ευρώ, και προχωρούσαν στην υλοποίηση των προθέσεών τους με συγκε­κριμένες συμφωνίες.

Κίνδυνος απώλειας της νομισματικής ηγεμονίας από τις ΗΠΑ 

Οι ΗΠΑ, γονατισμένες από τη μεγαλύτερη οι­κονομική τους κρίση από το 1930, με την αξιο­πιστία τους καταρρακωμένη, την οικονομία τους διπλά ταλαιπωρημένη από την παρατεταμένη στρα­τιωτική εμπλοκή τους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και με τη διεθνή κοινότητα να τις κατηγορεί για τη μετάδοση του μολυσματικού ιού της κρίσης σε ολόκληρο τον κόσμο και την αποτυχία της οικο­νομικής τους πολιτικής, βρέθηκαν αντιμέτωπες για δεύτερη φορά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τον κίνδυνο απώλειας της νομισματικής τους ηγεμονίας.

Η προσπάθεια αποκατάστασης της οικονομι­κής και νομισματικής τάξης μέσω οικονομικών πακέτων τρισεκατομμυρίων δολαρίων επιδείνω­σε αντί να βελτιώσει την κατάσταση, συσπειρώ­νοντας τον υπόλοιπο κόσμο εναντίον τους σε μία διεθνή αμφισβήτηση της αξίας ενός νομίσματος το οποίο η ιδιοκτήτρια χώρα του τύπωνε κατά δι­σεκατομμύρια ανά ημέρα.

Φτάνοντας στα τέλη του 2009 οι διεθνείς οι­κονομικές ισορροπίες έμοιαζαν να έχουν αλλάξει οριστικά και το νέο σκηνικό έφερνε την Ευρώπη σε πλεονεκτική θέση έναντι των ΗΠΑ. Στο τιμόνι της πρώτης η Γερμανία, διεκδικούσε το ρόλο της οικονομικής δύναμης πρότυπο, που με τις πρά­ξεις της προστάτευε αντί να απειλεί τη διεθνή νο­μισματική και οικονομική σταθερότητα.

Η απειλή μετατόπισης του οικονομικού κέ­ντρου του Δυτικού Πολιτισμού από τον πάλαι ποτέ εκφραστή του ‘Νέο Κόσμο’, τις ΗΠΑ, εκεί όπου δημιουργήθηκε, στην Ευρώπη, έγινε πιο σοβαρή από κάθε άλλη στιγμή στη νεότερη ιστορία.

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, όμως, το παιχνίδι στην παγκόσμια σκακιέρα άλλαξε θεαματικά. Οι δραματικές ανακοινώσεις της ελληνικής κυβέρ­νησης περί κινδύνου επικείμενης πτώχευσής της άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου, αποκαλύπτοντας την αδύναμη και μέχρι τότε αθέατη πλευρά του ευρώ. Άξαφνα, η σκιά της νομισματικής κρίσης έπεσε πάνω απ’ τη χώρα που 2.500 χρόνια νωρίτερα είχε δημιουργήσει το Δυτικό Πολιτισμό. Ο διευ­θυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντο­μινίκ Στρος Καν, υπουργός Εμπορίου της Γαλλίας στα κρίσιμα χρόνια των αρχών της δεκαετίας του ‘90 όταν έμπαιναν τα θεμέλια για τη δημιουργία του ευρώ και ο υπουργός Οικονομικών της Γερ­μανίας, Σόιμπλε, υπουργός Εσωτερικών της Γερ­μανίας κατά τη διάρκεια των μυστικών συμφωνι­ών της ίδιας περιόδου, αντιλήφθηκαν πως οι ΗΠΑ δεν θα άφηναν το παράθυρο ευκαιρίας που είχε ανοίξει να πάει χαμένο και πως η Ελλάδα θα γι­νόταν η γέφυρα για μία επίθεση στην Ευρωζώνη.

Πράγματι, με την πολύτιμη βοήθεια της Βρετα­νίας, η οποία έβλεπε τη Γερμανική Απειλή να ορ­θώνεται μπροστά της ισχυρότερη από ποτέ, με τη σύμπραξη των “Θεών των Αγορών” όπως οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης και νομισματικών δο­λοφόνων όπως του Τζορτζ Σόρος, που αργότερα κατηγορήθηκε από την αμερικανική Δικαιοσύνη, χωρίς να υπάρξει αποτέλεσμα, για ενορχηστρω­μένη επίθεση εναντίον του ευρώ, η Ευρωπαϊκή Ένωση δέχτηκε έναν άνευ προηγουμένου χρημα­τοοικονομικό πόλεμο.

Μετά από ένα διάστημα φαινομενικής αλλά και καθοριστικής αδράνειας, η Γερμανίδα Καγκελά­ριος Μέρκελ ένωσε τις δυνάμεις της με το διευ­θυντή του ΔΝΤ, Στρος Καν για να αντιμετωπίσουν από κοινού την αγγλοσαξονική απειλή. Όμως ο Γάλλος πολιτικός, βασικός υποψήφιος αντίπαλος του Νικολά Σαρκοζί για τη θέση του Προέδρου της χώρας στις επερχόμενες, τότε, προεδρικές εκλογές, είχε βρεθεί επικεφαλής του, αμερικανι­κών συμφερόντων, Διεθνούς Νομισματικού Ταμεί­ου, στην πιο κρίσιμη για τις ίδιες τις ΗΠΑ, στιγμή.

Άριστος γνώστης του παρασκηνίου του δι­εθνούς νομισματικού πολέμου, με προσωπικό συμφέρον για το γρήγορο τέλος της ευρωπαϊκής κρίσης και με τον έλεγχο του ΔΝΤ ως όπλο στα χέρια του προκειμένου να πετύχει το στόχο του, αναδείχθηκε πρόσωπο-κλειδί των διεθνών οικο­νομικών εξελίξεων και τελικά πρόβλημα για τις ΗΠΑ, εξαιτίας της ξεκάθαρης φιλοευρωπαϊκής του θέσης, η οποία εξάλλου είχε αναδειχθεί ήδη από το 2008 όταν προσυπέγραψε την πρόταση του ΔΝΤ για αλλαγή του διεθνούς νομισματικού στάτους κβο. Ο ξαφνικός αφανισμός του Στρος Καν από το διεθνές πολιτικό γίγνεσθαι άλλαξε τις ισορροπίες, λειτουργώντας ανασχετικά στην προ­σπάθεια ρεαλιστικής και γρήγορης αντιμετώπισης της κρίσης και ευνοώντας την αναζωπύρωσή της.

Η απώλεια ενός απ’ τους βασικούς της συμ­μάχους έκανε τη Μέρκελ περισσότερο δεκτική στη σκέψη πως η παράταση της κρίσης, αν και συνοδευόταν από μεγάλους κινδύνους και σημα­ντικά κόστη, αποτελούσε και μία ιστορική ευκαι­ρία για την προώθηση του Γερμανικού Οράματος της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης κάτω από τη γερμανική επιρροή. Το αποτέλεσμα ήταν οι χώρες στο επίκεντρο της κρίσης και ιδιαίτερα η Ελλάδα που δέχτηκε πρώτη την επίθεση, να βρεθούν σε σύγχυση ως προς το αν είχαν απομείνει και ποιοι ήταν οι σύμ­μαχοί τους εντός και εκτός Ευρώπης.

Με την κρίση να αυτοτροφοδοτείται και να βαθαίνει παίρνοντας διαστάσεις οικονομικοπολι­τικής και κοινωνικής λαίλαπας, η κατάσταση επι­δεινώθηκε τόσο ώστε η απόκλιση ΗΠΑ - Ευρώπης που είχε δημιουργηθεί πριν το 2009 να αποκα­τασταθεί, με το δολάριο να επανακτά, έστω και προσωρινά, τον κυρίαρχο ρόλο του και να επανα­φέρει τις ΗΠΑ στη θέση του οδηγού στο διεθνές νομισματικό άρμα.

Ο πόλεμος ΗΠΑ - Γερμανίας για την κυριαρχία 

Στη νέα αυτή φάση τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γερ­μανία αντιμετωπίζουν τα εμπόδια στο δρόμο που οι ίδιες χάραξαν πολεμώντας για την παγκόσμια νομισματική ηγεμονία. Η Γερμανία επιδιώκει τη δημιουργία του πρώτου σταδίου των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης επιδιώκοντας μία αυτο­κρατορία του ευρώ και αντιμετωπίζοντας αυτό το εγχείρημα με μακροπρόθεσμη προοπτική. Οι ΗΠΑ βλέπουν πως ο ‘Πόλεμος των 100 ημερών’ έχει μετατραπεί σε μία πολυετή διεθνή οικονομι­κή σύρραξη με αμφίβολη κατάληξη.

Αν κατόρθωναν να πείσουν τη Γερμανία να απο­δεχτεί τη γρήγορη έκδοση ευρωομολόγων χωρίς να έχει εξασφαλίσει πρώτα την πολιτική ενοποίη­ση της Ε.Ε., τότε η ανάληψη από την πλευρά της του χρηματοπιστωτικού βάρους του ευρωπαϊκού Νότου χωρίς τον έλεγχό του σε δημοσιονομικό και πολιτικό επίπεδο θα ήταν αρκετή για να αλλοιώσει οριστικά την εικόνα του ευρώ ως το εναλλακτικό του αναξιόπιστου δολαρίου νόμισμα και θα το με­τέτρεπε σε ένα κακό του αντίγραφο, νικώντας και σε αυτόν το νομισματικό πόλεμο. Γνωρίζοντας αυτήν την κατάληξη, η Γερμανία θα εξακολουθεί να αρνείται κατηγορηματικά τη λύση των ευρωομολόγων και αντίθετα θα χρησι­μοποιεί την ελπίδα για την έκδοσή τους ως κίνη­τρο για την επίτευξη των δικών της στόχων πολι­τικής ενοποίησης.

Προσπάθειες απομόνωσης της Γερμανίας 

Στην πολιτική αυτή οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να απαντούν με ενορχηστρωμένη πίεση στην ευρω­ζώνη και προσπάθεια απομόνωσης της Γερμανίας ενισχύοντας την απειλή διάσπασης και κατεδάφι­σης του ευρώ, προκειμένου να την αναγκάζουν να αποδέχεται όλο και περισσότερο από το ευρω­παϊκό χρηματοπιστωτικό βάρος, χωρίς να έχει το χρόνο να αντισταθμίζει τα ρίσκα και τις απώλειές της με κινήσεις για περαιτέρω δημοσιονομική και πολιτική ολοκλήρωση.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό πολέμου, η Ελλά­δα θα πρέπει να αναθεωρήσει το ρόλο και τους στόχους της, να αναγνωρίσει τα πλεονεκτήματα, τα μειονεκτήματα, τους φόβους, τις ανάγκες, τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των πρωταγωνιστών του, να αποφασίσει αν και ποιο ‘στρατόπεδο’ επι­θυμεί να επιλέξει και να χαράξει άμεσα ενιαία πο­λιτική προκειμένου να αποφύγει να γίνει η ίδια το πρώτο θύμα του πολέμου.

Επειγόντως και χωρίς καθυστέρηση ούτε καν λίγων ημερών, θα πρέπει να σταματήσει την λαν­θάνουσα ‘εμφύλια΄ εξόντωσή της και να αντιλη­φθεί πως υπάρχουν αρκετοί κίνδυνοι και εχθροί στο εξωτερικό της ώστε να έχει την πολυτέλεια να κατασπαράζεται από ενδοοικογενειακές δι­αμάχες. Οργανωμένα και ταχύτατα να κινηθεί ώστε να αποκαταστήσει τη διεθνή της αξιοπιστία και να αποφύγει το γρήγορο ‘θάνατό’ της με το να παραδεχτεί ξεκάθαρα, οριστικά και με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της το δικό της μερίδιο ευθύνης σε αυτήν την κρίση, παρέ­χοντας οριστικές και έμπρακτες δεσμεύσεις και κάνοντας άμεσα ό,τι είναι εφικτό για την διόρθω­ση της πορείας της.

Παράλληλα, έξυπνα και συνετά να χρησιμο­ποιήσει τη γνώση της πραγματικής οικονομικής και νομισματικής ιστορίας και των ευθυνών των πρωταγωνιστών της για την πορεία που αυτή έχει πάρει, ώστε να αποκαταστήσει την αλήθεια πως δεν είναι αυτή, η εμπνεύστρια και δημιουργός του Δυτικού Πολιτισμού, η κύρια υπεύθυνη για την απειλή του, αλλά, στη χειρότερη περίπτωση, ένας εν αγνοία της συνεργός σε ένα διεθνή πό­λεμο, ο οποίος ξύπνησε απ’ το λήθαργό του και αποφάσισε να μην κάνει ποτέ πια τίποτε που θα μπορούσε να τον φέρει ξανά στην κατάσταση που έχει βρεθεί σήμερα.

Η Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει γρήγορα πού τη συμφέρει να ανήκει και να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει με το σωστότερο τρόπο ‘εχθρούς’ και ‘φίλους’. Ακόμη νωρίτερα πρέπει να βρει την τόλμη να αντιμετωπίσει τον εαυτό της. Είναι ακό­μη εφικτό, πέντε χρόνια από σήμερα η Ελλάδα να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή, έχοντας προ πολλού βρει το δρόμο της για έξοδο απ’ την κρίση. Στα επόμενα δέκα χρόνια μπορεί, ρεαλιστικά, να είναι ισχυρότερη, ωριμό­τερη, σοφότερη και καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στη σύγχρονη ιστορία της. Δε μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει άλλη επιλογή.

Σημείωση: Για τη συγγραφή του παραπάνω άρθρου, που αποτελεί τμήμα υπό έκδοση βιβλί­ου από τις εκδόσεις Λιβάνη, χρησιμοποιήθηκαν αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα από 5 πρεσβείες, καθώς και πληροφορίες από βιογρα­φίες, ομιλίες και συνεντεύξεις πρωταγωνιστών των γεγονότων που περιγράφονται.

Πηγή: www.isotimia.gr