Να
ζεις στο Πακιστάν, Ιράκ, Συρία, Αίγυπτο, Κουρδία (επίτηδες τη λέω έτσι, μη φωνάζετε)
και να έρχονται οι του ΝΑΤΟ από τη μία και από την άλλη οι φανατικοί
θρησκευτικοί ταγοί του Ισλάμ και να σου καταστρέφουν το σπίτι, να βομβαρδίζουν
τα σχολεία σου, τα νοσοκομεία σου, να σκοτώνουν συγγενείς σου, να βιάζουν την
οικογένειά σου, να κλέβουν τον ιδρώτα σου...
Να ζεις τη φρίκη αυτή και να αναγκάζεσαι να πουλάς ό,τι έχεις, να συγκεντρώνεις 4-5-10.000$ και να τα δίνεις σε έναν που σου υπόσχεται μια καλύτερη ζωή, κάπου στην Ευρώπη. Τη ζωή που βλέπεις στη τηλεόραση και στις ταινίες του Hollywood και κάθε φορά ζηλεύεις τη πληθώρα των αγαθών της. Να ξεκινάς λοιπόν, να διανύσεις τη μισή υφήλιο με την ελπίδα στο βλέμμα, αποχαιρετώντας παιδικούς φίλους, οικογένεια, τη σχέση σου κ.α....
Να φτάνεις στα παράλια της Μ.Ασίας , να μπαίνεις σε βάρκες από έλληνες και τούρκους (δε βάζω κεφαλαίο στη λέξη γιατί δε τους θεωρώ Έλληνες και Τούρκους αντίστοιχα) δουλέμπορους και να βουλιάζουν τη βάρκα σου Δεκέμβρη μήνα στο παγωμένο Αιγαίο για να σε μαζέψει το λιμενικό και να προλάβουν να διαφύγουν πριν τους συλλάβουν. Και δίπλα σου να βλέπεις τους πρώτους νεκρούς. Παιδιά, εγκύους, γέρους, νέους να μένουν για πάντα στο βυθό, πριν καν πατήσουν στην Ευρώπη.
Να σε αντιμετωπίζουν, έπειτα, κάποιοι στο λιμενικό (ευτυχώς μειοψηφία γιατί οι περισσότεροι έχουν επίγνωση του λειτουργήματός τους) σα ζώο και μετά να σε τσουβαλιάζουν στην Αμυγδαλέζα για 24 μήνες. Να αρρωσταίνεις εκεί και να μετατρέπεσαι σε θηρίο. Όταν αποφυλακίζεσαι, άλλα κυκλώματα να σε στοιβάζουν σα κοτόπουλα με άλλους 19 σε ένα υπόγειο στην Ομόνοια και να σου λένε θα είσαι στο κρύο, στα φανάρια, να πλένεις τζάμια και το 50% από όσα βγάζεις θα το δίνεις σε εμένα. Εσύ με το άλλο 50% να προσπαθείς να ζήσεις και να κρατήσεις κανα λεφτό, να στείλεις σε αυτούς που άφησες πίσω...
Έπειτα, να σου λένε πως δεν έχεις χαρτιά και πως αν σε πετύχει η αστυνομία έξω, θα σε στείλει πίσω από εκεί που ήρθες... Στη κόλαση που άφησες. Και μετά βλέπεις να μαζεύονται γείτονες από το απέναντι σπίτι και γίνονται ομάδες με μπράτσα, γεμάτα οργή και τατουάζ, με σύμβολα που δε ξέρουν καν τι σημαίνουν και αρχίζουν να σε χτυπάνε, να σε τραμπουκίζουν γιατί: "τους κλέβεις τις δουλειές". Και να μη μπορείς έστω να κυκλοφορήσεις σαν άνθρωπος στο δρόμο, να φοβάσαι, να μη μπορείς να δεις ένα φίλο, να επικοινωνήσεις, να νιώσεις μέλος μιας κοινωνίας, να δεις μια ταινία, να πας σε μια "ταβέρνα" να ακούσεις ήχους από τη πατρίδα σου που τόσο σου λείπει, να μη μπορείς να ερωτευτείς…
Και σε προτρέπουν κάποιοι ομοεθνείς σου που ξέρουν ελληνικά και είναι στα "πράγματα", "Ψήφισε ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή Κ.Κ.Ε. γιατί θα μας δώσουν χαρτιά" και τρέχεις και κουνάς σημαιούλες σε πλατείες, βάζεις αφίσες και κρατάς ντουντούκες , όπως ακριβώς έκαναν εδώ και τόσα χρόνια τα γηγενή πρόβατα με κόκκινες, μπλε, πράσινες ή κάθε λογής σημαίες, που το μόνο που ζητούσαν ήταν μια θεσούλα στο δημόσιο ή να χτίσουν ένα παράνομο σπιτάκι δίπλα από τη θάλασσα, να το "αφήσουν στα παιδιά τους" και χάριζαν τις τύχες της ζωής τους σε "κομματικούς μεσσίες". Και όταν τελικά εκλέγεται το κόμμα , βλέπεις τον ομοεθνή σου που σας οργάνωνε να βγάζει πράσινη κάρτα, αλλά εσύ πάλι στην απέξω γιατί "δε φτάνουν οι πράσινες κάρτες για όλους". Και συνεχίζεις στη παρανομία...
Και φτάνει κάποια στιγμή ρε γαμώτο, που δεν έχεις να φας, δεν έχεις αγάπη, δεν έχεις καν ζωή, νιώθεις μόνος και αναρωτιέσαι: "Τι κακό έκανα και τα αξίζω όλα αυτά; Μου κατέστρεψαν τη ζωή και ταξίδεψα μέχρι εδώ για να δουλέψω, να γίνω άνθρωπος, δε θέλω να παραμείνω άλλο ζώο, γιατί μου συμπεριφέρονται έτσι, γιατί δε με αφήνουν να σπουδάσω, να συνομιλήσω με άλλους, να εργαστώ;" Και κλαις και απελπίζεσαι που έλεγε ο Δ.Λιαντίνης και ή αυτοκτονείς ή βρίσκεις μέσα σου το ατσάλι από το οποίο κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι τίμια, για να κερδίσεις μια μικρή θέση στον Ήλιο, μη ακολουθώντας το δρόμο της παρανομίας που πολλού άλλοι διάλεξαν.
Με το πέρας της ανάγνωσης αυτού του κειμένου σε παρακαλώ, μη πεις: "Ε πάρε τους σπίτι σου να τους ταΐζεις αφού είσαι τόσο συμπονετικός ", γιατί δε μπορώ καλά καλά να συντηρήσω τον εαυτό μου, όπως όλοι μας στην Ελλάδα του 2014, αλλά και γιατί δεν είναι αυτή η λύση. Αυτό όμως δε σημαίνει πως θα ξεχάσω πως πάνω από όλα είμαι Άνθρωπος, πως πάνω από όλα είμαι Έλληνας. Και Έλληνας σημαίνει να είσαι ο ενάρετος που θα βοηθήσει τον ανήμπορο, είτε έχεις είτε δεν έχεις , γιατί όταν θες να βοηθήσεις, πάντα έχεις. Που όπου υπάρχει άδικο και πόνος στο πλανήτη , έχεις χρέος πρώτος να προστρέχεις! Γιατί ο Έλληνας είναι επιθετικός προσδιορισμός, στάση ζωής και τίτλος τιμής, όχι η σειρά που η κυτοσίνη, η γουανίνη, η θυμίνη και η αδενίνη σχηματίζουν το DNA σου.
Σίγουρα η λύση δεν είναι να ανοίξουμε τα σύνορα και να βοηθήσουμε τέσσερα τρις κατατρεγμένους. Η λύση θα βρεθεί όταν πρώτα καταλάβουμε το πρόβλημα. Ναι, τυπικά αυτοί οι άνθρωποι είναι "λαθρομετανάστες" και παράνομοι. Ισχύει.
Ναι, σίγουρα αν βοηθήσουμε τέσσερα τρις ανθρώπους, δε θα έχουμε εμείς οι ίδιοι να φάμε. Ισχύει. "Μέτρον άριστον" μας είχαν πει κάποιοι που σίγουρα θα προσπαθούσαν να κρύψουν πως είμαστε απόγονοί τους.
Να ζεις τη φρίκη αυτή και να αναγκάζεσαι να πουλάς ό,τι έχεις, να συγκεντρώνεις 4-5-10.000$ και να τα δίνεις σε έναν που σου υπόσχεται μια καλύτερη ζωή, κάπου στην Ευρώπη. Τη ζωή που βλέπεις στη τηλεόραση και στις ταινίες του Hollywood και κάθε φορά ζηλεύεις τη πληθώρα των αγαθών της. Να ξεκινάς λοιπόν, να διανύσεις τη μισή υφήλιο με την ελπίδα στο βλέμμα, αποχαιρετώντας παιδικούς φίλους, οικογένεια, τη σχέση σου κ.α....
Να φτάνεις στα παράλια της Μ.Ασίας , να μπαίνεις σε βάρκες από έλληνες και τούρκους (δε βάζω κεφαλαίο στη λέξη γιατί δε τους θεωρώ Έλληνες και Τούρκους αντίστοιχα) δουλέμπορους και να βουλιάζουν τη βάρκα σου Δεκέμβρη μήνα στο παγωμένο Αιγαίο για να σε μαζέψει το λιμενικό και να προλάβουν να διαφύγουν πριν τους συλλάβουν. Και δίπλα σου να βλέπεις τους πρώτους νεκρούς. Παιδιά, εγκύους, γέρους, νέους να μένουν για πάντα στο βυθό, πριν καν πατήσουν στην Ευρώπη.
Να σε αντιμετωπίζουν, έπειτα, κάποιοι στο λιμενικό (ευτυχώς μειοψηφία γιατί οι περισσότεροι έχουν επίγνωση του λειτουργήματός τους) σα ζώο και μετά να σε τσουβαλιάζουν στην Αμυγδαλέζα για 24 μήνες. Να αρρωσταίνεις εκεί και να μετατρέπεσαι σε θηρίο. Όταν αποφυλακίζεσαι, άλλα κυκλώματα να σε στοιβάζουν σα κοτόπουλα με άλλους 19 σε ένα υπόγειο στην Ομόνοια και να σου λένε θα είσαι στο κρύο, στα φανάρια, να πλένεις τζάμια και το 50% από όσα βγάζεις θα το δίνεις σε εμένα. Εσύ με το άλλο 50% να προσπαθείς να ζήσεις και να κρατήσεις κανα λεφτό, να στείλεις σε αυτούς που άφησες πίσω...
Έπειτα, να σου λένε πως δεν έχεις χαρτιά και πως αν σε πετύχει η αστυνομία έξω, θα σε στείλει πίσω από εκεί που ήρθες... Στη κόλαση που άφησες. Και μετά βλέπεις να μαζεύονται γείτονες από το απέναντι σπίτι και γίνονται ομάδες με μπράτσα, γεμάτα οργή και τατουάζ, με σύμβολα που δε ξέρουν καν τι σημαίνουν και αρχίζουν να σε χτυπάνε, να σε τραμπουκίζουν γιατί: "τους κλέβεις τις δουλειές". Και να μη μπορείς έστω να κυκλοφορήσεις σαν άνθρωπος στο δρόμο, να φοβάσαι, να μη μπορείς να δεις ένα φίλο, να επικοινωνήσεις, να νιώσεις μέλος μιας κοινωνίας, να δεις μια ταινία, να πας σε μια "ταβέρνα" να ακούσεις ήχους από τη πατρίδα σου που τόσο σου λείπει, να μη μπορείς να ερωτευτείς…
Και σε προτρέπουν κάποιοι ομοεθνείς σου που ξέρουν ελληνικά και είναι στα "πράγματα", "Ψήφισε ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή Κ.Κ.Ε. γιατί θα μας δώσουν χαρτιά" και τρέχεις και κουνάς σημαιούλες σε πλατείες, βάζεις αφίσες και κρατάς ντουντούκες , όπως ακριβώς έκαναν εδώ και τόσα χρόνια τα γηγενή πρόβατα με κόκκινες, μπλε, πράσινες ή κάθε λογής σημαίες, που το μόνο που ζητούσαν ήταν μια θεσούλα στο δημόσιο ή να χτίσουν ένα παράνομο σπιτάκι δίπλα από τη θάλασσα, να το "αφήσουν στα παιδιά τους" και χάριζαν τις τύχες της ζωής τους σε "κομματικούς μεσσίες". Και όταν τελικά εκλέγεται το κόμμα , βλέπεις τον ομοεθνή σου που σας οργάνωνε να βγάζει πράσινη κάρτα, αλλά εσύ πάλι στην απέξω γιατί "δε φτάνουν οι πράσινες κάρτες για όλους". Και συνεχίζεις στη παρανομία...
Και φτάνει κάποια στιγμή ρε γαμώτο, που δεν έχεις να φας, δεν έχεις αγάπη, δεν έχεις καν ζωή, νιώθεις μόνος και αναρωτιέσαι: "Τι κακό έκανα και τα αξίζω όλα αυτά; Μου κατέστρεψαν τη ζωή και ταξίδεψα μέχρι εδώ για να δουλέψω, να γίνω άνθρωπος, δε θέλω να παραμείνω άλλο ζώο, γιατί μου συμπεριφέρονται έτσι, γιατί δε με αφήνουν να σπουδάσω, να συνομιλήσω με άλλους, να εργαστώ;" Και κλαις και απελπίζεσαι που έλεγε ο Δ.Λιαντίνης και ή αυτοκτονείς ή βρίσκεις μέσα σου το ατσάλι από το οποίο κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι τίμια, για να κερδίσεις μια μικρή θέση στον Ήλιο, μη ακολουθώντας το δρόμο της παρανομίας που πολλού άλλοι διάλεξαν.
Με το πέρας της ανάγνωσης αυτού του κειμένου σε παρακαλώ, μη πεις: "Ε πάρε τους σπίτι σου να τους ταΐζεις αφού είσαι τόσο συμπονετικός ", γιατί δε μπορώ καλά καλά να συντηρήσω τον εαυτό μου, όπως όλοι μας στην Ελλάδα του 2014, αλλά και γιατί δεν είναι αυτή η λύση. Αυτό όμως δε σημαίνει πως θα ξεχάσω πως πάνω από όλα είμαι Άνθρωπος, πως πάνω από όλα είμαι Έλληνας. Και Έλληνας σημαίνει να είσαι ο ενάρετος που θα βοηθήσει τον ανήμπορο, είτε έχεις είτε δεν έχεις , γιατί όταν θες να βοηθήσεις, πάντα έχεις. Που όπου υπάρχει άδικο και πόνος στο πλανήτη , έχεις χρέος πρώτος να προστρέχεις! Γιατί ο Έλληνας είναι επιθετικός προσδιορισμός, στάση ζωής και τίτλος τιμής, όχι η σειρά που η κυτοσίνη, η γουανίνη, η θυμίνη και η αδενίνη σχηματίζουν το DNA σου.
Σίγουρα η λύση δεν είναι να ανοίξουμε τα σύνορα και να βοηθήσουμε τέσσερα τρις κατατρεγμένους. Η λύση θα βρεθεί όταν πρώτα καταλάβουμε το πρόβλημα. Ναι, τυπικά αυτοί οι άνθρωποι είναι "λαθρομετανάστες" και παράνομοι. Ισχύει.
Ναι, σίγουρα αν βοηθήσουμε τέσσερα τρις ανθρώπους, δε θα έχουμε εμείς οι ίδιοι να φάμε. Ισχύει. "Μέτρον άριστον" μας είχαν πει κάποιοι που σίγουρα θα προσπαθούσαν να κρύψουν πως είμαστε απόγονοί τους.
Έχουμε
όμως και άλλο όπλο. Είμαστε στο ΝΑΤΟ. Μήπως να πιέσουμε λίγο αυτούς που εκλέγουμε
να ασκήσουν μια φορά βέτο; Μήπως η Ε.Ε. εκτός από τη ποσόστωση που μας
επιβάλλει στο πόσο γάλα/κρασί/βαμβάκι κτλ θα παράξουμε, να δεχθεί και ποσόστωση
στο πόσους μετανάστες θα φιλοξενεί κάθε χώρα-μέλος; Μήπως από την άλλη είμαστε
πολίτες και πρέπει να ξεριζώσουμε το σκοταδισμό ορισμένων στη Μέση Ανατολή ,
αλλά και το σκοταδισμό πολλών στη δική μας χώρα; Μήπως πρώτα το σκοταδισμό που
κάθε ένας κρύβει μέσα του; Μήπως να κάνουμε και έναν έρανο στους, παραδοσιακά
συμμάχους μας, Κούρδους του Κομπανί; Ξέρουμε άραγε τι είναι το Κομπανί; Μήπως
να μεσολαβήσει ο Υπ.Εξωτερικών που έχουμε και τον ταΐζουμε κάθε πρώτη του μήνα
από το πορτοφόλι μας και να βρεθεί λύση στη Συρία; Ή τον έχουμε διακοσμητικό
μετά από κάθε δολοφονία σμηναγών σα τον Ηλιάκη να στέλνει «οργισμένες» επιστολές
προς τον ΟΗΕ; Ή τον έχουμε διακοσμητικό να τρέχει σε δεξιώσεις και να έχει σα
στόχο να φωτογραφηθεί και αυτός μια φορά στη θητεία του στο Οβάλ γραφείο; Ή τον
πληρώνουμε να παραδίδει στο Ναϊρόμπι τον Οτσαλάν, όπως οι αυστριακοί παρέδωσαν
το Ρήγα Βελεστινλή στους Οθωμανούς;
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις, κάποιες προτάσεις. Είναι προτιμότερες πάντως από τη παθητική αναμονή του αύριο που έρχεται. Και οι εκατοντάδες χιλιάδες Σύριοι μετανάστες που περιμένουν στους καταυλισμούς να βρουν τρόπο να έρθουν στην Ευρώπη δε θα περιμένουν άλλο την αδράνειά μας. Και τρόπο να έρθουν, να είσαστε σίγουροι πως θα βρουν. Δε μπορείς επ ουδενί να σταματήσεις έναν αποφασισμένο και απελπισμένο άνθρωπο. Για αυτό γίνονται οι προηγούμενοι οι πιο καλοί επαναστάτες, όπως μας τόνιζε ο Τ. Λειβαδίτης. Βρισκόμαστε μπροστά στο μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα της σύγχρονης ιστορίας της Ευρώπης. Και είμαστε η πύλη εισόδου.
Οι άνθρωποι που έρχονται εδώ, πρέπει να έρχονται νόμιμα και υπό προϋποθέσεις. Να ανακοινώνουμε κάθε χρόνο πόσους μπορούμε να δεχτούμε, γιατί η γερασμένη οικονομία και το ασφαλιστικό μας τους έχουν ανάγκη και όταν έρχονται να είναι νόμιμοι, με ένσημα, με ποιότητα ζωής. Να μετέχουν της ελληνικής παιδείας και κοινωνίας (έστω της κουτσουρεμένης εκπαίδευσης που έχουμε στη θέση της παιδείας), αφού πρώτα διασφαλίσουμε πως στόχος τους είναι ένα καλύτερο αύριο και όχι βομβιστικές επιθέσεις στους «άπιστους». Και όταν με το καλό, κάποιοι από αυτούς, επιστρέψουν στις πατρίδες τους, δε θα ξεχάσουν με τίποτα τη χώρα μας και θα λένε ιστορίες για το πόσο αγάπησαν αυτό το τόπο και πόσο τον ευγνωμονούν . Θα αναλάβουν καθήκοντα σε ψηλές θέσεις στο κρατικό μηχανισμό της χώρας τους και η ελληνική διπλωματία θα έχει με το καλύτερο τρόπο θριαμβεύσει. Σκεφτείτε κάποιος από αυτούς να γίνει Υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου και να του ζητήσουμε να συνυπογράψει την ανακήρυξη της ελληνικός ΑΟΖ, με το Καστελόριζο εντός της. Απλό παράδειγμα υψηλής στρατηγικής.
Σκεφτείτε πόσο θετικά προδιατεθειμένος είναι κάθε Έλληνες για χώρες όπως η Αυστραλία ή ο Καναδάς, για πόλεις όπως η Αστόρια και η Βοστόνη, γιατί κάποτε βοήθησαν τους προ προπάππους μας. Επίσης, η ελληνική οικονομία θα έχει κερδίσει, αλλά και εμείς σαν Άνθρωποι πριν κλείσουμε τα μάτια μας θα νιώσουμε γεμάτοι που βοηθήσαμε 50-100-1.000-10.000 άλλους.. Και θα νιώσουμε πως δεν είμαστε Έλληνες ή Χριστιανοί ή Αριστεροί ή όποια άλλη ιδεολογία έχει ο κάθε ένας στο μυαλό του, μόνο στα χαρτιά, αλλά όντως θα έχουμε προσπαθήσει να φέρουμε πιο κοντά στη πραγματικότητα μια ομορφότερη κοινωνία, όπως κάθε μία από αυτές τις ιδεολογίες ξεχωριστά ,μας ζητάει να πράξουμε.
Μια κοινωνία που δε θα κληροδοτήσει χρέη στα παιδιά της αυτή τη φορά, αλλά μια παρακαταθήκη που θα τους δώσει το κίνητρο, να τη πάνε και αυτοί ακόμα πιο μπροστά.
Ο άνθρωπος είναι Θεός. Έχει στα χέρια του τη δύναμη να φέρει το καλό, έχει στα χέρια του τη δύναμη να φέρει και τον όλεθρο. Άνθρωποι έφτιαξαν τον Ερυθρό Σταυρό, άνθρωποι και τα Γκούλανγκ και το Νταχάου. Η απόφαση είναι στα χέρια σου. Η αδράνεια πάντως δεν είναι μια επιλογή.
Νικόλαος Γ. Σαμπάτης
ασκ. Ορκωτός Ελεγκτής
email επικοινωνίας: nikossabatis@hotmail.com
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις, κάποιες προτάσεις. Είναι προτιμότερες πάντως από τη παθητική αναμονή του αύριο που έρχεται. Και οι εκατοντάδες χιλιάδες Σύριοι μετανάστες που περιμένουν στους καταυλισμούς να βρουν τρόπο να έρθουν στην Ευρώπη δε θα περιμένουν άλλο την αδράνειά μας. Και τρόπο να έρθουν, να είσαστε σίγουροι πως θα βρουν. Δε μπορείς επ ουδενί να σταματήσεις έναν αποφασισμένο και απελπισμένο άνθρωπο. Για αυτό γίνονται οι προηγούμενοι οι πιο καλοί επαναστάτες, όπως μας τόνιζε ο Τ. Λειβαδίτης. Βρισκόμαστε μπροστά στο μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα της σύγχρονης ιστορίας της Ευρώπης. Και είμαστε η πύλη εισόδου.
Οι άνθρωποι που έρχονται εδώ, πρέπει να έρχονται νόμιμα και υπό προϋποθέσεις. Να ανακοινώνουμε κάθε χρόνο πόσους μπορούμε να δεχτούμε, γιατί η γερασμένη οικονομία και το ασφαλιστικό μας τους έχουν ανάγκη και όταν έρχονται να είναι νόμιμοι, με ένσημα, με ποιότητα ζωής. Να μετέχουν της ελληνικής παιδείας και κοινωνίας (έστω της κουτσουρεμένης εκπαίδευσης που έχουμε στη θέση της παιδείας), αφού πρώτα διασφαλίσουμε πως στόχος τους είναι ένα καλύτερο αύριο και όχι βομβιστικές επιθέσεις στους «άπιστους». Και όταν με το καλό, κάποιοι από αυτούς, επιστρέψουν στις πατρίδες τους, δε θα ξεχάσουν με τίποτα τη χώρα μας και θα λένε ιστορίες για το πόσο αγάπησαν αυτό το τόπο και πόσο τον ευγνωμονούν . Θα αναλάβουν καθήκοντα σε ψηλές θέσεις στο κρατικό μηχανισμό της χώρας τους και η ελληνική διπλωματία θα έχει με το καλύτερο τρόπο θριαμβεύσει. Σκεφτείτε κάποιος από αυτούς να γίνει Υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου και να του ζητήσουμε να συνυπογράψει την ανακήρυξη της ελληνικός ΑΟΖ, με το Καστελόριζο εντός της. Απλό παράδειγμα υψηλής στρατηγικής.
Σκεφτείτε πόσο θετικά προδιατεθειμένος είναι κάθε Έλληνες για χώρες όπως η Αυστραλία ή ο Καναδάς, για πόλεις όπως η Αστόρια και η Βοστόνη, γιατί κάποτε βοήθησαν τους προ προπάππους μας. Επίσης, η ελληνική οικονομία θα έχει κερδίσει, αλλά και εμείς σαν Άνθρωποι πριν κλείσουμε τα μάτια μας θα νιώσουμε γεμάτοι που βοηθήσαμε 50-100-1.000-10.000 άλλους.. Και θα νιώσουμε πως δεν είμαστε Έλληνες ή Χριστιανοί ή Αριστεροί ή όποια άλλη ιδεολογία έχει ο κάθε ένας στο μυαλό του, μόνο στα χαρτιά, αλλά όντως θα έχουμε προσπαθήσει να φέρουμε πιο κοντά στη πραγματικότητα μια ομορφότερη κοινωνία, όπως κάθε μία από αυτές τις ιδεολογίες ξεχωριστά ,μας ζητάει να πράξουμε.
Μια κοινωνία που δε θα κληροδοτήσει χρέη στα παιδιά της αυτή τη φορά, αλλά μια παρακαταθήκη που θα τους δώσει το κίνητρο, να τη πάνε και αυτοί ακόμα πιο μπροστά.
Ο άνθρωπος είναι Θεός. Έχει στα χέρια του τη δύναμη να φέρει το καλό, έχει στα χέρια του τη δύναμη να φέρει και τον όλεθρο. Άνθρωποι έφτιαξαν τον Ερυθρό Σταυρό, άνθρωποι και τα Γκούλανγκ και το Νταχάου. Η απόφαση είναι στα χέρια σου. Η αδράνεια πάντως δεν είναι μια επιλογή.
Νικόλαος Γ. Σαμπάτης
ασκ. Ορκωτός Ελεγκτής
email επικοινωνίας: nikossabatis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου