5 λεπτά για σκέψη

Θα ξεκινήσω με το ποιος είμαι. Είμαι ένας απλός πολίτης, σαν εσένα που το διαβάζεις, μπορεί ο αδερφός, ο γιός, ο φίλος σου που το βράδυ θα τα λέμε μαζί. Όμως σήμερα δεν θα σου πω όμορφα λόγια. Φταίει που τα τελευταία χρόνια σου έκρυψα τον καθρέφτη και πλέον δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, σε μέθυσα πίσω από Ολυμπιάδες, σε έκρυψα καλά πίσω από καρέκλες στο δημόσιο… Σε φίμωσα με επιδοτήσεις και χορηγίες των 300 ευρώ και έτσι κέρδισα σα λευκή επιταγή τη ψήφο σου και μου πούλησες τη τύχη της ζωής σου. Ξέχασες να περνάς όμορφα με τα απλά πράγματα της ζωής, με το χαμόγελο των γύρω σου και να αγάλλεσαι με την ανοιξιάτικη φύση. Το τεράστιο ΕΓΩ σου, σου επιβάλλει τσάντες GUCCI και πανάκριβα ρολόγια για να αρέσεις στους άλλους.. ‘Είναι αυτό κακό;’ Θα με ρωτήσεις… Όχι, δεν είναι, αρκεί τα στολίδια σου να μη λάμπουν πιο πολύ από το φως της ψυχής σου. Θέλουν να εντυπωσιάσουν μόνο αυτοί που είναι και νιώθουν κενό…
Μα δε θα σε αδικήσω φίλε μου, μόνο που είναι κρίμα να σου υπαγορεύουν πως θα νιώθεις ευτυχία πλέον μόνο όταν θα ψωνίζεις. Είναι κρίμα φίλε μου να βλέπεις το μέλλον της χώρας σου μαύρο και να σε απασχολεί μόνο η Eurovision και οι κίτρινες φυλλάδες των ροζ DVD. Kρίμα να μην στέλνεις φυλακή τους κομιστές και να τους χαζεύεις κάθε βδομάδα φανατικά στη τηλεόραση. Δεν είναι κακό να ασχολείσαι ΚΑΙ με αυτά, μόνο που μου έρχεται στο νου η εικόνα των μεθυσμένων Ρωμαίων στη κατάμεστη αρένα… λίγες ώρες πριν πέσουν τα τείχη. Εμείς πλέον ούτε τείχη έχουμε, ούτε άμυνα μα ούτε και χρόνο για γλέντια. Θα είχαμε αν σταματούσαμε να σκεφτόμαστε..

μόνο το δικό μας συμφέρον.

Μια εβδομάδα μετά τη σταύρωση του Χριστού το μόνο που σου έμεινε είναι η καούρα του αρνιού..Είτε πιστεύεις, είτε όχι, αξίες όπως το να αγαπάς τον πλησίον σου δεν είναι ντεμοντέ. Κάποτε δεν είχαμε τις ανέσεις, τα 3 αμάξια για παράδειγμα που κάθε οικογένεια τώρα έχει, μα λέγαμε καλημέρα σε όλους. Τσακωνόμασταν, φωνάζαμε αλλά το βράδυ όλοι αγκαλιά γλεντάγαμε. Τώρα τα βράδια βλέπουμε Greek Idol… Διαβάζαμε και βιβλία κάποτε. Τώρα τα βιβλία τα έχουμε να τα ξεσκονίζουμε στη βιβλιοθήκη, από το πανεπιστήμιο έχουμε να τα ανοίξουμε. Τα έχουμε να μας θυμίζουν το ποια παράταξη γλύψαμε για να πάρουμε το πτυχίο μας. Ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί της… αποτυχίας μας. Μας φταίνε οι μετανάστες (όταν όλοι στην οικογένειά μας έχουμε έναν παππού, έναν θείο σε ξένη χώρα μετανάστη) και όχι οι 300 που του επιτρέψανε να έρθουν ή που φρόντισαν να τους «σπρώξουν» σε εργασίες χωρίς ένσημα και ασφάλιση. Αν δώσεις ένα πιάτο φαγητό σε έναν φτωχό θα σε αγαπάει για πάντα. Όποιον όμως κλωτσήσεις στη πρώτη ευκαιρία που θα του δοθεί θα στο ξεπληρώσει. Μας φταίνε τα νοσοκομεία, οι δρόμοι, η παιδεία αλλά εμείς ποτέ… Ασχέτως που εμείς είμαστε αυτοί που παίρνουμε τα φακελάκια, που εμείς φτιάχνουμε τους δρόμους με κακοτεχνίες, εμείς μπαίνουμε στις θέσεις με μέσον και δεν έχουμε μετά τα προσόντα να διδάξουμε στα παιδιά. Το παραπάνω κείμενο είναι σκόρπιες σκέψεις. Σκέψεις που σίγουρα και εσύ έχεις κάνει. Έχεις κάνει όταν σε αδικούν, όταν σε εξοργίζει αυτό το κράτος, όταν βλέπεις στο καναπέ σου Λαζόπουλο.

Το θέμα είναι, θα αλλάξεις;; Αντέχεις να ξανακοιταχτείς στο καθρέφτη; Τολμάς φίλε μου να δεις το που ήθελες μικρός να πας, τι όνειρα έκανες, να αλλάξεις τον κόσμο και… να δεις τι κατάφερες τελικά; Να δεις το πόσο βολεύτηκες;
Δε σε καλώ σε καμία πορεία, σε καμία επανάσταση. Μόνο η επανάσταση των συνειδήσεων θα μπορούσε να έχει αποτελέσματα και αυτή θέλει παιδεία και χρόνο να καλλιεργηθεί. Κάποτε το να είσαι Έλληνας ήταν τίτλος που σου απένειμαν, όπως η λέξη ιππότης στον Μεσαίωνα. Τώρα η λέξη Έλληνας ακούγεται όταν μας πιάνουν οι εθνικιστικές μας κορώνες, οι εθνικιστικές κορώνες ενός ταπεινωμένου λαού που η αεροπορία του αναχαιτίζεται στο Αιγαίο, σε ελληνικό έδαφος κάθε μέρα. Θα σε καλέσω μόνο σε ένα, στο να ανοίξεις τα μάτια σου. Αν δε το κάνεις σύντομα… Μέσα σε λίγα χρόνια, από την ευφορία των Ολυμπιακών του 2004 στο σημερινό ψυχολογικό ασανσέρ. Η ψυχολογία του έθνους όπως η διακύμανση των spreads… Έγινες ο περίγελος της Ευρώπης, ο σάκος του Box, εσύ που κάποτε θαυμαζόσουν. Δε ξέρω ποιος προκάλεσε τη κρίση, αν ήταν Έλληνας ή ξένος. Ξέρω όμως πως δε φταίνε οι ξένοι. Μου είχαν πει κάποτε: ¨Αν δε δίνεις εσύ δικαιώματα, τότε μη σε νοιάζει πόσο πικροί και κουτσομπόληδες είναι οι γείτονές σου¨
Το χαρτί αυτό, οι σκόρπιες σκέψεις δεν είναι κάτι, ούτε προκήρυξη σαφώς, ούτε κάτι άλλο άσχημο. Είναι μια ανέλπιδη προσπάθεια από έναν άνθρωπο να προσπαθήσει να αλλάξει κάτι με τα λόγια και τη σκέψη του. Οι τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις των δακτύλων ενός ετοιμοθάνατου, ενός ετοιμοθάνατου έθνους. Το πορτοφόλι μου δεν μου επιτρέπει να μοιράσω χιλιάδες αντίγραφα μα μόλις μερικές δεκάδες, για το λόγο αυτό όποια εφημερίδα ή πολίτης συμφωνήσει με τα λεγόμενα και θέλει ας προσπαθήσει να τα αναδημοσιεύσει. Αν πάλι δεν σας άρεσαν συγγνώμη που βρώμισα το μαγαζί σας με αυτό το φυλλάδιο.

Θα κλείσω με τη φράση που είναι της μόδας(στο χέρι σου είναι να σταματήσουν να σε λυπούνται)

«Καλό κουράγιο…»