Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

530 δις € σε τράπεζες από την ΕΚΤ με 1% επιτόκιο

Πριν λίγες ώρες ολοκληρώθηκε η διάθεση 530 δις € από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε 800 τράπεζες της Ε.Ε. με σκοπό τη σταθεροποίηση του ευρώ σε μορφή δανείων με ορίζοντα 3 χρόνων.

Μέχρι εδώ όλα καλά, θα πει κάποιος ότι το τραπεζικό σύστημα με το σταγονόμετρο μετράει τις καταθέσεις και για να αρχίσει η αγορά στη Γηραιά Ήπειρο να ζεσταίνεται πρέπει οι τράπεζες να έχουν ρευστό να χρηματοδοτήσουν τις επενδύσεις.

Το σκανδαλώδες στη παραπάνω είδηση που δημοσίευσε η ΕΡΤ είναι το επιτόκιο με το οποίο δανείστηκαν οι τράπεζες το ποσό αυτό,το οποίο ανήλθε στο 1%.
Θα πούμε το προφανές,ότι δηλαδή οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι στο χείλος της χρεοκοπίας όπως η Ελλάδα,η Ισπανία,η Πορτογαλία,η Ισπανία και άλλες δανείζονται με τεράστιο επιτόκιο από τα ταμεία της Ε.Κ.Τ. οι τράπεζες δανείζονται με 1%.

Ένα επιτόκιο που αν δινόταν στη περίπτωση της Ελλάδας τότε η χώρα μας δε θα είχε πρώτον την ανάγκη να μπει στο ΔΝΤ, ένα επιτόκιο που θα έλυνε τα χέρια σε κάθε κυβέρνηση (μη ξεχνάμε ότι το πρώτο μνημόνιο είχε επιτόκιο euribor+2%+0,5% και του χρόνου το 2% θα μετατραπεί σε 3% και μη ξεχνάμε τη συνολικά αυξανόμενη πορεία του euribor τα τελευταία 2 έτη)και έτσι θα μπορούσαμε σα κράτος να συμμαζέψουμε τα οικονομικά μας κοιτάζοντας με αισιοδοξία το τέλος.
Να θυμίσουμε ότι η χώρα μας έχει αναλάβει να μαζέψει το έλλειμμα της σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που ΑΝ τα καταφέρει θα αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ.

Την ίδια στιγμή,με 1% η χώρα μας δε θα έπρεπε να υποθηκεύσει όλη την ακίνητη περιουσία της με αποικιοκρατικούς όρους ενώ θα μπορούσε δειλά να κοιτάζει και την ανάπτυξη και να μη κάνει μόνο περικοπές (σε περιόδους ύφεσης το κράτος πρέπει να βοηθά τις επενδύσεις,ενώ να τονίσουμε πως αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να συνεχίσει να είναι σπάταλο,μα να δημιουργήσει ένα κοκτέιλ σωστών επενδύσεων και ταυτόχρονα εξορθολογισμό των δαπανών και του μεγέθους της Δημόσιας Διοίκησης)

Τα συμπεράσματα,δικά σας

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Λαυρέντης Λαυρεντιάδης. Διαβάστε όλη την αλήθεια


(σ.σ. Διαβάστε ως το τέλος και δείτε κατά πόσο κρίνεται η δράση του Ευάγγελου Βενιζέλου)

Το θαύμα του γιου ενός μικρού επιχειρηματία στο Αιγάλεω που κατάφερε να κυριαρχήσει πάνω στα κύματα της ελληνικής πραγματικότητας, πατώντας πάντα σε περίεργες συμπτώσεις. Ξένοι κολοσσοί που ήταν έτοιμοι να τον χρηματοδοτήσουν, ακόμη και να εξαπατηθούν προκειμένου να ανδρωθεί και να φανεί αξιόπιστος, εκδοτικά συγκροτήματα που εφημερίδες είχαν αλλά δεν έβγαζαν μιλιά για όσα περίεργα συνέβαιναν και πολιτικοί που του χάριζαν πέρα από χαμόγελα και ευνοικές ρυθμίσεις.
Από τα θαύματα δεν λείπει η Εκκλησία.Τον έχρισε με μεγαλεπίβολους τίτλους και πρόσφερε ανοιχτόχερα την αγάπη της με ανταλλάγματα που μοιάζουν περισσότερο με μυστικά εξομολόγησης παρά με δωρεές. Όπως ομολογεί ο ίδιος, άλλωστε, δε θα έκανε ό,τι έκανε αν δεν υπήρχε το Βατοπαίδι. Είναι άγνωστο αν το εννοεί με την θρησκευτική έννοια ή με την σκανδαλώδη οικονομική. Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης πάλεψε για να δημιουργήσει την εικόνα ενός αυτοδημιούργητου σύγχρονου Ωνάση αλλά εδώ και καιρό βρίσκεται αντιμέτωπος με το προφίλ ενός Κοσκωτά. Ίσως και με τη μοίρα του.
Λίγες μέρες μετά τις εκλογές του 2009,ο Γιώργος Παπανδρέου, επισκέφτηκε για φαί στο αγαπημένο του στέκι στο Νέο Ηράκλειο.
Την ψαροταβέρνα «Ψάριστον». Έφτασε με δύο αυτοκίνητα της φρουράς του, μπήκε στο μαγαζί, έμεινε για δύο ώρες και αποχώρησε όπως έφτασε, διακριτικά. Λίγο μετά την αποχώρηση του πρωθυπουργού, ο δρόμος μπροστά στην ψαροταβέρνα άστραψε από τους μπλε φάρους θωρακισμένων τζιπ.
Μια ομάδα αγριωποί άντρες βγήκαν από τα αυτοκίνητα, απλώθηκαν στους γύρω δρόμους και περίμεναν έως ότου βγει αργά από το αυτοκίνητο ο μελαχρινός κοντός άντρας. Οι μισοί από αυτούς μπήκαν στο εστιατόριο και στάθηκαν μπροστά από την πόρτα και γύρω από τα τραπέζια.
Έμειναν εκεί έως ότου ο άντρας που φρουρούσαν φάει και δώσει εντολή για να αποχωρήσουν.
Πάνω από τα κεφάλια των εκνευρισμένων πελατών που αναρωτιόντουσαν ποιος είναι αυτός ο προκλητικός τύπος που χρειαζόταν φρουρά τέσσερις φορές μεγαλύτερη και ισχυρότερη από τον ίδιο τον πρωθυπουργό που μόλις είχε αποχωρήσει.
«Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης», ψιθύρισαν κάποιοι που τον αναγνώρισαν.
Οι συζητήσεις επεκτάθηκαν στις παρέες για την προκλητική άφιξη και παραμονή του Λαυρεντιάδη. Από ποιούς κινδύνευε τόσο πολύ ένας επιχειρηματίας; Περισσότερο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό;
Ένας θαμώνας τελικώς διηγήθηκε ένα περιστατικό που είχε παρακολουθήσει στην Ελούντα της Κρήτης το προηγούμενο καλοκαίρι όταν η διεύθυνση του ξενοδοχείου Elounda Beach εκκένωσε το βράδυ ολόκληρη την παραλία για να παρακολουθήσει σε γιγαντοοθόνη ο Λαυρεντιάδης με τη μητέρα του βίντεο με την βάφτιση των παιδιών του.
Λίγο αργότερα από την παραλία άρχισαν να φεύγουν βεγγαλικά που σήμαναν το τέλος της ιδιωτικής προβολής που παρακολουθούσαν άθελά τους μερικές δεκάδες αποσβολωμένοι ένοικοι. Το πρόβλημα του Λαυρεντιάδη μπορεί να μην ήταν η ασφάλειά του αλλά η εικόνα του. Η εικόνα ενός ισχυρού άντρα. Και όπως αποδείχθηκε, με τις πλάτες των άλλων.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα ορφανό αγόρι
Στο ξεκίνημά της, η ιστορία του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη μοιάζει με παραμύθι. Στη συνέχεια είναι που προστίθενται διάφοροι μύθοι. Προσεκτικά δημιουργημένοι από τα Μέσα Ενημέρωσης,τους τζογαδόρους της αγοράς και κάποιους οργανισμούς που οι ιδιοκτήτες τους, για έναν άγνωστο λόγο, αποφάσισαν να μάθουν να προφέρουν το δύσκολο όνομα του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη.
Ο Λαυρεντιάδης, έμεινε ορφανός το 1990, στα 18 του χρόνια. Ο πατέρας του Βασίλης Λαυρεντιάδης είχε το 50% μια μικρής εταιρείας διανομής χημικών προιόντων στο Αιγάλεω, της Νεοχημικής.
Ο Λαυρέντης αναγκάστηκε όπως έχει δηλώσει, να αρχίσει να δουλεύει στην πατρική εταιρεία που απασχολούσε 20 άτομα. Αποφάσισε, ωστόσο, να παρακολουθήσει νυχτερινά μαθήματα λογιστικής στο Αμερικάνικο Κολλέγιο. Το άγχος και η πίεση, όπως αφήνει να εννοηθεί , ήταν υπεύθυνα για την ρευματοειδή αρθρίτιδα που εμφάνισε. Δίπλα του, αυτά τα χρόνια της δοκιμασίας, είναι ένας φίλος του πατέρα του. Ο Πέτρος Κυριακίδης, ένας άγνωστος βιβλιοπώλης.
Το 1994,η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται. Αποφασίζει να πάει στο Αγιο Όρος, στην Μονή Βατοπαιδίου. Είναι η εποχή που ο Εφραίμ γίνεται γνωστός φέρνοντας την Αγία Ζώνη για προσκύνημα σε πολιτικούς στην Αθήνα και αργότερα για τους πιστούς.
Γίνεται τηλεοπτικά γνωστός δια των συνεντεύξεων στον Θόδωρο Ρουσόπουλο και δηλώνει στις κάμερες, σαν να περιγράφει ειδικότητες γιατρού, πως η Αγία Ζώνη έχει ειδικότητα θεραπείας «σε καρκίνους και στειρότητες». Απ’ ό,τι φαίνεται όμως είχε και θεραπευτική επίδραση και στην ρευματοειδή αρθρίτιδα του Λαυρεντιάδη, ο οποίος δηλώνει μετά από χρόνια, όταν διαμορφώνει το δημόσιο προφίλ του στις εφημρίδες που φροντίζει να αγοράζει, πως το Βατοπαίδι άλλαξε τη ζωή του.
Οι Αμερικανοί θέλουν Λαυρεντιάδη
Το 1996 αγοράζει το ποσοστό του συνεταίρου του στην Νεοχημική και δύο ακόμη εταιρείες χημικών.
Την Hoechst στην Αυλίδα και την Henkel στην Αταλάντη. Αρχίζει να παράγει απορρυπαντικά και αναλαμβάνει φασόν για τις μεγάλες πολυεθνικές. Μέχρι το 2003,ο άπειρος νεαρός Λαυρεντιάδης καταφέρνει να αποκτήσει σχέσεις με χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς, όπως είναι η Sal Oppenheim. Το 2003, η Νεοχημική μπαίνει στο Χρηματιστήριο το οποίο την εποχή εκείνη βγαίνει καταρακωμένο από την μεγάλη κρίση. Περιέργως όμως, κάποιοι ξένοι επενδυτές αποφασίζουν να επενδύσουν σε μια άγνωστη, ασήμαντη χημική εταιρεία στην μικρή και ασήμαντη Ελλάδα. Γιατί; Κανένας δεν έχει απαντήσει.
Το χρήμα έρχεται από παντού και η Νεοχημική παρουσιάζει χρηματιστηριακές συμπεριφορές λες και είναι η εταιρεία που ανακάλυψε το φάρμακο για την φαλάκρα.
Δεν το έχει ανακαλύψει βέβαια.Το 2007 η μετοχή της Νεοχημικής έχει ανέβει 1400% από το 2003. Πρόκειται για ένα ακόμη «θαύμα» στην επιχειρηματική ζωή του Λαυρεντιάδη.
Το επόμενο θαύμα θα έρθει σε λίγο. Η Carlyle , η εταιρεία που έχει συνδέσει το όνομά της με τον Μπους και το συντηρητικό καταστημένο της Αμερικής, ενδιαφέρεται να αγοράσει την Νεοχημική. Όσοι γνωρίζουν την αγορά, δεν έχουν καμιά εξήγηση στο γιατί το γκρουπ των σκληρών επενδύσεων και της γεωστρατηγικής παρέμβασης θέλει να πάρει την Νεοχημική που έφτιαξε κάποιος Βασίλης Λαυρεντιάδης στο Αιγάλεω.
Το 2008 η Νεοχημική πουλιέται στους αμερικανούς 749 εκατομμύρια ενώ λίγο πριν είχε αποτιμηθεί μόλις 70. Την επόμενη χρονιά όμως η Carlyle αφήνει να εννοηθεί πως εξαπατήθηκε από την πώληση, αφού η εταιρεία εμφανίζει ζημιές. Ξεσπά μια κρίση μεταξύ Carlyle και Λαυρεντιάδη που καταλήγει στο να αγοράσει ξανά ο Λαυρεντιάδης την Νεοχημική δίνοντας μόλις 86 εκατομμύρια. Δηλαδή ο οικονομικός αμερικανικός κολοσσός, η εταιρεία των Μπους, όχι μόνο την πατάει με την επένδυση αλλά χάνει και σε ένα χρόνο 700 εκατομμύρια. Είναι αναμφισβήτητα άλλο ένα θαύμα.
Με τα λεφτά που έχει εισπράξει ο Λαυρεντιάδης κάνει-υποτίθεται- άλλες επενδύσεις. Αγοράζει 29 εταιρείες και πάνω τους στήνει την φαρμακευτική ALAPIS. Η αγορά βοά από την φημολογία για το πώς εξοικονομεί λεφτά και αν οι εταιρείες στοιχίζουν όσα ανακοινώνεται αλλά κανένας δεν μπορεί να βρει άκρη. Κάθε χρόνο η εταιρεία έχει εξαγοράσει και μια άλλη, οπότε στους ισολογισμούς συγκρίνονται ανόμοια πράγματα.
Οι ορκωτοί λογιστές που αναλαμβάνουν να κάνουν την αποτίμηση των εταιρειών, είναι οι ίδιοι που αποτιμούν την περιουσία του ALTER σε ποσά που αργότερα θα αμφισβητηθούν, όταν αποκαλύπτεται το σκάνδαλο με τα εικονικά τιμολόγια και τις υπερτιμολογήσεις στο κανάλι. Και όχι μόνο αυτό. Η εταιρεία αυτή λίγο αργότερα θα εξαγοραστεί από μέλος της οικογένειας ανθρώπου που ήταν στα ΔΣ του ομίλου Λαυρεντιάδη.
Την ίδια εποχή ο Λαυρεντιάδης γίνεται τραπεζίτης αγοράζοντας μετοχές της OMEGA BANK. Γίνεται μέλος του ΔΣ συμβουλίου της. Μέλη του ΔΣ είναι ακόμη ο Νίκος Παπανδρέου, αδελφός του μετέπειτα πρωθυπουργού και ο Νίκος Μπακατσέλος, ξάδελφος της γυναίκας του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Ένα χρόνο μετά την ανάληψη τραπεζικού ρόλου, ο Λαυρεντιάδης, όπως θυμούνται συνάδελφοί του τραπεζίτες, έγινε πολύ ανήσυχος, ζητώντας να λειτουργεί η τράπεζα με τρόπο που πολλοί δεν ήθελαν. Αποχώρησε από την Τράπεζα αγοράζοντας μία άλλη, την PROTON BANK. Αμέσως μετά την αγορά, οι δύο τράπεζες συγχωνεύητηκαν με τρόπο που δημιούργησε αρκετό θόρυβο. Ο Λαυρεντιάδης αγόρασε τις μετοχές του Μ. Σάλα στην OMEGA(περίπου το 30 %) δίνοντας ποσό που αντιστοιχούσε στο σύνολο της Τράπεζας.
Στην τράπεζα διευθύνων σύμβουλος θα αναλάβει και ο Ντάνιελ Σπέκχαρντ, ο οποίος διετέλεσε πρέσβης στην Ελλάδα και αμέσως μετά την αποχώρησή του θέλησε να ενταχθεί και αυτός στον όμιλο Λαυρεντιάδη.
Οι σχέσεις του Λαυρεντιάδη είναι εντυπωσιακά καλές με τους αμερικανούς οι οποίοι όχι μόνο δεν δείχνουν να δυσαρεστούνται από την περιπέτεια με την Carlyle αλλά δημιουργούν έδρα “Βασίλη Λαυρεντιάδη» στο αμερικανικό κολέγιο ACS και «Λαυρέντη Λαυρεντιάδη» στο CSIS.Το CSIS είναι η αμερικανική δεξαμενή σκέψης για τα γεωστρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ.
Αυτοί που το διοικούν-και ανάμεσά τους ο Μπρεζίνσκι,υπέυθυνος μαζί με τον Κίσινγκερ στη διαμόρφωση πολιτικής της χώρας και τέως νούμερο δύο στην Εθνική Ασφάλεια-θεώρησαν πως έχουν ανάγκη τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη.
Θα χρειαστεί να περάσουν δύο χρόνια ακόμη για να αποκαλυφθεί αυτό που όλοι υποψιάζονταν αλλά κανένας δεν έλεγε. Η Τράπεζα Proton, σύμφωνα με τις ανακριτικές αρχές, χρησιμοποιήθηκε από τον Λαυρεντιάδη, όπως η Τράπεζα Κρήτης από τον Κοσκωτά. Για να χρηματοδοτεί δηλαδή τις επιχειρήσεις του. Και αναζητείται αν ουσιαστικά χρηματοδοτούσε τον ίδιο και μόνο μέσα από ένα πολύπλοκο εταιρικό σχήμα στο οποίο συνεχώς προστίθονταν πολλές και αρκετές φορές άχρηστες εταιρείες.
Οι εσωτερικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί στην Τράπεζα δεν υπήρχαν, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδας δε θεώρησε ποτέ πως υπάρχει πρόβλημα με την λειτουργία της Τράπεζας, παρά τα 15μερα, μηνιαία και τριμηνιαία report που ήταν αρκετά ενημερωμένα. Τον Ιούνιο οι εισαγγελικές αρχές, εντόπισαν μια κατάχρηση 51 εκατομμυρίων στην Proton.
Την περίοδο εκείνη που οι εισαγγελικές αρχές ελέγχουν τον Λαυρεντιάδη και την Proton για καταχρηση και ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ο υπουργός Οικονομικών παίρνει απόφαση να επιδοτήσει την Proton από τα αδιάθετα του Δημοσίου. Τα στελέχη του λογιστηρίου του κράτους ενημερώνουν τον βενιζέλο ότι αυτό είναι παράνομο γιατί με βάση το νόμο η Τράπεζα έπρεπε να επιστρέψει 70 εκατομμύρια.
Ο Βενιζέλος όμως δίνει 100 εκατομμύρια στην Proton και λίγο αργότερα άλλα 800 για να την κρατικοποιήσει. Και όχι μόνο αυτό. Φροντίζει να βάλει τροπολογία στο νόμο 4002/11 η οποία προβλέπει ακαταδίωκτο αναδρομικά από το 1996 για όσους υπουργούς οικονομικών έχουν επιδοτήσει τις Τράπεζες στο όνομα μια αόριστης έννοιας που ονομάζουν «συστημική ευστάθεια των Τραπεζών».
Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης επιστρέφει τα 51 εκατομμύρια που του αποδίδουν πως καταχράστηκε, για να κάνει χρήση ενός άλλου νόμου,τον οποίο έχει υπογράψει επίσης ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τον 3904/10 που προβλέπει ακαταδίωκτο για όσους επιστρέψουν χρήματα από κατάχρηση.
Τελικώς, όμως, ο Λαυρεντιάδης δεν φαίνεται να εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο. Αν όσα του καταλογίζουν αυτή τη στιγμή οι εισαγγελικές έρευνες αποδειχθούν αληθινά, τότε ο Κοσκωτάς θα φαντάζει μπροστά του ένας ευγενής πρόσκοπος. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις που προκύπτουν από τα πορίσματα της Τράπεζας της Ελλάδος τα οποία δεν αξιοποιήθηκαν όταν έπρεπε και όπως έπρεπε, ο Λαυρεντιάδης έχει δώσει από την Τράπεζά του 700 εκατομμύρια για να χρηματοδοτήσει επιχειρήσεις του άμεσου ή έμμεσου ενδιαφέροντός του. Χωρίς βέβαια εγγυήσεις και αντικρύσματα.
Ο βιβλιοπώλης που έγινε εκδότης
Ο Πέτρος Κυριακίδης είναι από τα κεντρικά πρόσωπα στην υπόθεση Λαυρεντιάδη. Ο βιβλιοπώλης που τον στήριξε όπως λέει όταν έμεινε ορφανός, έγινε ξαφνικά επιχειρηματίας. Όχι μόνο είναι μέλος ΔΣ των εταιρειών Λαυρεντιάδη, αλλά φαίνεται να έχει αγοράσει μετοχές από τουλάχιστον 20 Μέσα Ενημέρωσης. Η χρηματοδότηση προήλθε βέβαια από την Proton και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο Λαυρεντιάδης λειτούργησε με τον Τύπο με τρόπο που είναι έξυπνος.’ Εχοντας σύμβουλό του και στέλεχος στις επιχειρήσεις του έναν από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στο σκάνδαλο Κοσκωτά, γνώριζε πολύ καλά πως αυτό που έφαγε τον Γιώργο Κοσκωτά, ήταν η παραγνώριση των εκδοτικών συμφερόντων την εποχή εκείνη. Έτσι αποφάσισε να ακολουθήσει μια στρατηγική με τους εκδότες.
Η τράπεζά του δανειοδότησε τον Πέτρο Κυριακίδη, ο οποίος με τη σειρά του μέσω της εταιρείας ΝΕΠ, άρχιζε να αγοράζει ποσοστά από εκδοτικά συγκροτήματα. Ο κανόνας ήταν απλός «όταν τρώνε δεν μιλάνε».
Αγόρασε λοιπόν ποσοστά από το ΔΟΛ, τον ΠΗΓΑΣΟ του Μπόμπολα, τον όμιλο Αλαφούζου, τις εκδόσεις Λιβάνη, το VETO του Τριανταφυλλοπουλου, το ΠΟΝΤΙΚΙ, περιοδικά, αλλά και κουτσά άλογα της δημοσιογραφίας. Εξυπηρετούσε έτσι δύο σκοπούς.
Έδινε την εντύπωση ενός ισχυρού επενδυτή, αλλά κυρίως εξασφάλιζε τη σιωπή των εν δυνάμει αντιπάλων που έκανε συμμάχους.
Επιπλέον οι εφημερίδες γέμιζαν με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις των δραστηριοτήτων Λαυρεντιάδη. Μιλούσαν για «δυναμικό επιχειρηματία», «θρησκευόμενο άνθρωπο», «διορατικό πατριώτη» κλπ. Επεκτάθηκε βέβαια και σε άλλες επενδύσεις με λαικό έρισμα, όπως η αγορά μετοχών στο Καραισκάκη. Την τελευταία στιγμή δεν κατάφερε να αγοράσει την Ολυμπιακό.
Ο Λαυρεντιάδης φρόντισε επίσης να χρηματοδοτήσει παρακμιακά έντυπα μηδενικής αξίας για να κλείσει το στόμα των ιδιοκτητών τους. Είναι εντυπωσιακό πως αγόρασε την Financial Box του Τράγκα, μια εφημερίδα που πουλούσε 300 φύλλα τη μέρα και η οποία δεν είχε καμιά πρακτική αξία γι’ αυτόν.
Ο μοναδικός εκδότης που αρνήθηκε να πουλήσει στον Λαυρεντιάδη ήταν η εκδότρια της Ελευθεροτυπίας Μάνια Τεγοπούλου.
Ο Λαυρεντιάδης κατάφερε ωστόσο να συγκεντρώσει μετοχές της Ελευθεροτυπίας από την διασπορά και να αποκτήσει το 10% της εφημερίδας. Όταν η Τεγοπούλου κατάλαβε τι συνέβαινε, έγινε έξαλλη. Αποτέλεσμα της οργής της ήταν η απόλυση του διευθυντή της Κυριακάτικης Γιάννη Βλαστάρη τον οποίο θεωρούσε άνθρωπο του Λαυρεντιάδη στην εφημερίδα της. Ο Βλαστάρης βρέθηκε λίγο αργότερα ως εκδότης εφημερίδων, όπως η «Ισοτιμία» οι οποίες χρεώνονται επίσης στον Λαυρεντιάδη αν και ο ίδιος το έχει αρνηθεί στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Ο Λαυρεντιάδης ποτέ δεν παραδέχθηκε πως είναι κάτοχος ΜΜΕ.
Χαριτολογώντας έλεγε πως απλώς έχει φίλο εκδότη, εννοώντας τον Πέτρο Κυριακίδη. Από τα στοιχεία που υπάρχουν στην εισαγγελική έρευνα προκύπτει πως όλες οι αγορές ΜΜΕ από τον όμιλο Κυριακίδη έγιναν με δάνεια της Proton. Στις δε περισσότερες των περιπτώσεων τα έξοδα αγοράς τίτλων είναι υπέρογκα.
Οι άυλοι τίτλοι δηλαδή και τα εμπορικά σήματα αποτιμούνται από την εταιρεία ορκωτών λογιστών- η οποία φέρεται να έχει κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα με τον ALTER- σε παράλογα ποσά. Μόνο για το σήμα της Espresso έχουν δοθεί 61 εκατομμύρια. Η Proton έδωσε δάνειο 22 εκατομμύρια στον Κυριακίδη για να πάρει το 49% της εφημερίδας VETO του τριανταφυλλόπουλου η οποία στήθηκε με μετοχικό κεφάλαιο 300.000 ευρω μερικούς μήνες πριν. Τα πορίσματα της Τράπεζας της Ελλάδας, διαπιστώνουν πως υπήρξαν αγορές, όπως αυτή του Καναλιου 10 του Τράγκα που δεν αποσκοπούσαν σε οικονομικούς σκοπούς.
Όταν τρώνε δεν μιλάνε, ευλογημένε
Ο Λαυρεντιάδης, μέσα σε αυτή την τρικυμία των αποκαλύψεων φαίνεται ότι παραμένει ένας πολύ θρήσκος άνθρωπος. Τις ημέρες που η ALAPIS και οι θυγατρικές της πτώχευαν, ο Λαυρέντης λαυρεντιάδης πέταξε με το ελικόπτερό του ως τη Σύμη, στο Μοναστήρι του ταξιάρχη Μιχαήλ για προσκύνημα.
Το ελικόπτερο προσγειώθηκε προκλητικά ανάμεσα στον κόσμο και οι μοναχοί του μοναστηριού υποδέχθηκαν ένα αδελφό.
Μια που δεν υπάρχει εντολή “ου υπεξαιρέσεις”, η Εκκλησία κάνει σαν να μην τρέχει τίποτα με τον Λαυρεντιάδη.
Ο άλλοτε κυρίαρχος της ελληνικής οικονομικής σκηνής πέταξε και ως τη Ντοχα ως Άρχων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων για να παρακολουθήσει διαθρησκευτικό συνέδριο. Εκεί συνάντησε τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και συνέφαγε μαζί του. Οι σχέσεις του Λαυρεντιάδη με το σκληρό θρησκευτικό πυρήνα παραμένουν και ίσως αποδειχθούν ευεργετικές. Η ισχύς της Εκκλησίας ξεπερνάει το ιερό και την πόρτα της και φτάνει ως τα δικαστήρια και τα πολιτικά γραφεία.
Οι παλιοί φωτογραφηθέντες πάντως με τον Λαυρεντιάδη, κάνουν πως δεν τον ξέρουν. Ο άνθρωπος που επιχορήγησε από το Μέγαρο μουσικής ως το Μουσείο Μπενάκη και την Εθνική πινακοθήκη “από αγάπη στην τέχνη” όπως έλεγε, πλησιάζει προς την απομόνωση και την μοναξιά με την ταχύτητα του ανθρώπου που ζει την ήττα.
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως στην Ελλάδα κανένας επιχειρηματίας δεν ανακάλυψε μόνος την υπεξαίρεση ή την αυθαιρεσία. Ο Λαυρεντιάδης πέρασε πρώτα από τα πολιτικά γραφεία, έγινε αιμοδότης του πολιτικού συστήματος, κινήθηκε με ένα κοκτέιλ ως τις εκθέσεις τέχνης και τις κοσμικές συγκεντρώσεις και κατέληξε στα γραφεία των εκδοτών με ένα μπλοκ επιταγών στο χέρι.
Παρότι ήξερε τη συνταγή της επιτυχίας, δεν μπορούσε ίσως να περιμένει πως όταν σκοντάψει, οι πρώτοι που θα περάσουν από πάνω του είναι όσοι ευεργέτησε, υπακούοντας απλώς στον νόμο της επιβίωσης που συνοδεύει όλους.
Κυρίως τα θηρία
Πηγή: www.badmoney.gr

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Βαρουφάκης: Φραγκφούρτη - Βερολίνο: 1Χ2


Ένα ακόμα κατατοπιστικό και εμπεριστατωμένο άρθρο του κ. Βαρουφάκη:Πώς γίνεται να χρωστάς 300 δις,να σου χαρίζουν 340 δις και τελικά,αντί να ξεχρεώνεις και να σου μένουν 40 στη τσέπη...να χρωστάς ακόμα περισσοτερα ΚΑΙ όχι μόνο:


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία. Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η στασιμότητα στην πραγματική οικονομία. Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω). Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.
Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.
Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.
Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!
Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn  (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!
Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!
Και τώρα;
Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ’ όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.
Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για την
Ισπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο  μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.
Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη.  Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να… μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.
Η λύση της Φραγκφούρτης
Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.
Πλάνη οικτρά
Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.
1. Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman’s με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.

2. Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.

3. Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.

4. Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.

5. Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.

6. Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.
Επίλογος
Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία  κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).
Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.
Πηγή:Ο κ. Βαρουφάκης έχει στήλη στο protagon.gr